Rozdział XII

„W końcu jestem tylko człowiekiem…”

Minął już tydzień od kiedy ja i Hao zostaliśmy zaatakowani. Już więcej nie poszliśmy w tamto magiczne miejsce. Trenowałam na tej samej polanie, co inni jego szamani, jednak o innych porach dnia. Moje kontakty z ludźmi ograniczone były do minimum. Jedynie Opacho odwiedzał mnie codziennie. Czasem zdarzało nam się też siedzieć w trójkę, ale zwykle Murzynek był moim „opiekunem”, kiedy jego mistrz akurat nie mógł ze mną być. Początkowo miałam też wątpliwą przyjemność widywania się z Kaise, który przychodził oczyszczać moją ranę na policzku i zmieniać na nim opatrunek. Jednak podczas tej czynności nie patrzył mi nawet w oczy. Do tego nie odzywał się ani słowem. Taka diametralna zmiana jego zachowania była naprawdę dziwna i z całą pewnością miała jakąś przyczynę. W zasadzie korciło mnie, żeby o coś go zapytać, ale jednak tego nie zrobiłam. Z resztą i tak nie miałam pewności, czy w ogóle mi odpowie…

Ten dzień zaczął się tak, jak zwykle. Kiedy wstałam, cała reszta była już na swoim treningu, więc mogłam spokojnie zjeść śniadanie. Po kilku godzinach przyszedł po mnie Asakura. A w tej chwili kończyłam właśnie ostatnie okrążenie wokół jeziora. Przysiadłam przy jego brzegu, choć deszcz nie ustawał już od dawna i ziemia była rozmoczona. Szczerze mówiąc nie przejmowałam się tym zbytnio. Nie musiałam się martwić o brudne ubrania, bo za każdym razem znikały na jeden dzień i wracały do mnie czyste.

Zerknęłam na brązowowłosego, który stał pod drzewem niedaleko. Zawsze obserwował mnie z tego samego miejsca i chyba był zadowolony z moich postępów. Tak samo jak ja. Niemal wróciłam do swojej poprzedniej sprawności. To była teraz naprawdę kwestia dni. Odwróciłam głowę i przeczesałam palcami mokre włosy, wzdychając. Na co mi wyćwiczone ciało, kiedy wciąż nie mam kontaktu z moim duchem? Nadal nie wiedziałam, gdzie też się ona podziewa i dlaczego do mnie nie przychodzi. Przymknęłam oczy. Ostatnio nienawidziłam momentów, w których miałam chwilę na myślenie. Na raz pojawiało się w mojej głowie tyle różnych rzeczy, że często bolała mnie od tego. Jak nie Matira i Perlin, to mój wujek razem ze wszystkimi zagadkami z nim związanymi, a jeśli nie on, to sprawa ostatniego ataku. Działo się wokół mnie tyle rzeczy, których nie rozumiałam, że czułam się jak ślepiec błądzący po omacku. Straciłam nagle swój cel, który poniekąd został mi narzucony i nie wiedziałam już co jest czym, ani kto jest kim. Traciłam grunt pod nogami…

Poczułam dłoń na swoim ramieniu, więc odwróciłam wzrok na jej właściciela. Patrzył na mnie chwilę tak, jakby chciał odczytać moje myśli. Blokowałam je jednak skutecznie, więc nie mógł tego zrobić. W końcu dał za wygraną.

- Chodźmy już. Pada coraz mocniej – powiedział spokojnie. Pomógł mi nawet wstać z ziemi, a później ruszył przodem.

Ostatnio wydawało mi się, że jest dla mnie milszy. Mimo tego, że nadal mu docinałam, nie dostawałam w twarz. Nie miałam pojęcia, co wpłynęło na jego zachowanie. Aż tak przejął się tym atakiem? A może chodziło o coś innego? Kolejne pytania, zero odpowiedzi. Westchnęłam ponownie, chyba nieco za głośno, bo zwróciło to jego uwagę. Zerknął na mnie przez ramię, zatrzymując się. Prychnęłam jedynie cicho i wyprzedziłam go. Jeszcze tego by brakowało, żebym zaczęła dzielić się z nim moimi wątpliwościami.

Kiedy weszliśmy do obozu, jak zwykle patrzyło na mnie parę osób. Nadal cieszyłam się tutaj popularnością w złym tego słowa znaczeniu. Gdybym mogła czytać w myślach, pewnie usłyszałabym ich mordercze zapędy względem mojej osoby. Jedynym powodem, dla którego trzymali się ode mnie z daleka, był oczywiście czarnooki. Nie opuszczał ostatnimi czasy tego miejsca nawet na parę godzin. Ciągle tutaj był – większość dnia razem ze mną. I w zasadzie pomagało mi to tak samo, jak szkodziło. Dlaczego? Cóż, wiele szamanek znajdujących się tu było zafascynowanych tym chłopakiem. A fakt, że miałam go praktycznie całego dla siebie, naprawdę rodził w nich czystą nienawiść. I nie było ważne, czy korzystam z jego towarzystwa, czy nie. Liczyło się to, że z nim przebywam.

Razem weszliśmy do mojego namiotu, gdzie usiadłam na swoim posłaniu. Spojrzałam na niego krótko i chwyciłam w dłonie moją jedyną rozrywkę tutaj – książkę. Przyniósł mi ją Opacho, żebym zabijała jakoś czas. Zauważył, że nie jestem zbyt rozmowna, więc uznał, że to dobry pomysł. I nie pomylił się. Nie zdążyłam jednak przeczytać nawet dwóch zdań, kiedy Hao mi przerwał.

- Myślę, że jesteś gotowa na nowego ducha – powiedział ni z gruszki, ni z pietruszki. Spojrzałam na niego uważnie.

- Nowego? – zapytałam, marszcząc brwi.

- Tak. Silniejszego - mruknął.

- Nie pomyślałeś może, że nie chcę mieć nowego ducha? Wyobraź sobie, że dla mnie to nie tylko broń, z którą nie trzeba mieć żadnej więzi – warknęłam, zatrzaskując książkę.

- Jeśli tak ci zależy na więzi, możesz ją zbudować.

- Jesteś głupi jeśli sądzisz, że silny duch zastąpi mi Matirę, z którą współpracowałam od lat. Zanim będę walczyła razem z nim tak, jak walczyłam z nią, minie sporo czasu!

- Minie mniej czasu, niż ci się wydaje…

- Nie pieprz! Z resztą co niby zrobiłeś Matirze? Gdzie ona się podziała?!

- Odesłałem ją.

Te dwa słowa wprawiły mnie początkowo w osłupienie. Oznaczało to dokładnie tyle, że jest w zaświatach i już do mnie nie wróci. Chyba, że jakieś medium specjalnie ją dla mnie przywoła, a akurat żadnego nie miałam pod ręką. Z każdą kolejną sekundą wzbierała we mnie złość, aż w końcu nie wytrzymałam. Wstałam gwałtownie ze swojego miejsca i z całą siłą, jaką mogłam z siebie wykrzesać, uderzyłam chłopaka z pięści w twarz. Zachwiał się na nogach, ale w ostateczności się nie przewrócił. Zamachnęłam się więc drugi raz, ale zdążył chwycić moją rękę. Pociągnął mnie za nią tak, że przylgnęłam do niego całym ciałem. Spojrzał mi w oczy z taką samą złością, z jaką ja w tej chwili patrzyłam na niego. Mój oddech stał się nierówny od emocji, które we mnie wezbrały. W oczach mimowolnie pojawiły się łzy wściekłości.

- Nigdy więcej tego nie rób… - usłyszałam jego syknięcie.

Jego władczość w tej chwili wkurzała mnie bardziej niż zwykle. Nic więc dziwnego, że moje kolano automatycznie poszło do góry, trafiając go w czuły punkt. Zgiął się w pół i puścił mnie, co wykorzystałam od razu, uderzając go ponownie pięścią. Pod jej naciskiem wyszedł z namiotu, a ja ruszyłam za nim. Od razu zwróciliśmy uwagę wszystkich, którzy stali na zewnątrz. Była to raczej niewielka widownia, bo przecież lało. Nim zdecydowałam się na kolejny cios, brązowowłosy już się otrząsnął. Oboje niemal emanowaliśmy złością. Za jego plecami pojawił się Duch Ognia, ale w obecnej sytuacji nie przejęłam się tym. Nawet jeśli spali mnie teraz żywcem, warto było mu przywalić. Tak jak się spodziewałam, czerwony potwór chwycił mnie w swoje szpony i ścisnął boleśnie.

- Albo jesteś głupia, albo nie zależy ci na swoim życiu – warknął do mnie Asakura.

- Gdybym miała ducha, już dawno… - przerwałam, bo potwór ścisnął mnie mocniej i nie mogłam złapać tchu.

- W takiej sytuacji wciąż masz odwagę pyskować?

Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Kątem oka zauważyłam, że ludzie powychodzili ze swoich namiotów, żeby popatrzeć. Ich gęby wykrzywiały się w paskudnych uśmiechach satysfakcji. Jęknęłam cicho z bólu, gdy jedno z moich żeber pękło z cichym trzaskiem. Tak dawno nikt mnie tu nie torturował, że chyba trzeba to było mocno nadrobić paroma złamaniami…

- Takiej… gnidzie… zawsze… - wysapałam z trudem. Chwilę później krzyknęłam głośno, gdy kolejne dwa żebra trzasnęły.

- Mistrzu! Mistrzu, proszę! – usłyszałam cienki głos. Opacho podbiegł do mężczyzny i patrzył na niego błagalnie, chcąc uprosić wypuszczenie mnie. Kolejny dźwięk złamania, tym razem w ręce. – Mistrzu! Mistrzu!

Ból był nie do zniesienia, więc po prostu zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie odpłynąć. Kiedy się obudziłam, leżałam u siebie cała w bandażach. Wszystko bolało mnie na tyle, żebym nawet nie miała ochoty się ruszać. Ledwo otworzyłam oczy, żeby się rozejrzeć. Obok mnie siedział Kaise. Uśmiechnął się, kiedy zauważył, że już nie śpię.

- Jak się czujesz? – zapytał cicho, przyglądając mi się uważnie. Głupie pytanie…

- Długo już tu leżę? – mruknęłam zachrypniętym głosem.

- Będzie jakieś… dwanaście dni – stwierdził, po chwili zastanowienia. Świetnie, znów leżałam przez tak długi okres czasu. Chciałam usiąść, ale jedynie syknęłam i opadłam znów na posłanie. – Spokojnie. Masz pęknięte cztery żebra i złamaną kość promieniową ręki. Do pełni zdrowia wrócisz dopiero za dwa tygodnie z hakiem.

- I mam tu tak leżeć jeszcze tyle czasu? – warknęłam cicho. Zaśmiał się.

- Nawet taka poobijana nadal masz charakterek… - powiedział rozbawiony. – Ale nie. Możesz wstać nawet dzisiaj, ale nie bez pomocy. Musisz chodzić z asystą i nie za dużo. Wtedy szybciej wrócisz do zdrowia.

- Co z ciebie za medyk, skoro nie umiesz mnie poskładać od razu? – prychnęłam. Ponownie się zaśmiał. Chwilę później usiadłam z jego pomocą. Bolało mnie jak cholera. Ten dupek, Hao, jeszcze mi za to zapłaci. Po prostu go zabiję. Nie wiem jeszcze jak, ale na pewno to zrobię. Moje mordercze myśli przerwał medyk.

- Dla pocieszenia powiem ci, że nieźle urządziłaś Mistrza. Miał pięknego siniaka przez cały tydzień. Nie wspominając o tym, jak wyglądał jego…

- Kaise. – Dźwięk tego głosu sprawił, że przez moje ciało przeszły ciarki. Spojrzałam nienawistnie na człowieka stojącego w wejściu. Był to oczywiście czarnooki. – Zostaw nas na chwilę samych – zwrócił się do ciemnowłosego. Chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, ale w końcu rozkaz został wykonany. Zostałam sama z tym sadystycznym szamanem.

Usiadł obok mnie, ale nawet nie chciałam na niego patrzeć. Minęło dobrych parę minut, kiedy poczułam jego dłoń na policzku. Była to jedna z niewielu części mojego ciała, która nie bolała. Pogładził mnie, zjechał palcami do mojej brody i delikatnie odwrócił twarz w swoją stronę. Gdyby tylko spojrzenie mogło zabić, leżałby już martwy. Tymczasem zmarszczył jedynie brwi i westchnął.

- Sama się o to prosiłaś… - stwierdził przyciszonym głosem.

- I chcesz mi wmówić, że wcale nie sprawia ci to przyjemności? Dobre sobie… Po prostu szukałeś pretekstu, żeby znowu połechtać swoje ego. Atakować bezbronnego duchem, zamiast walczyć fair wydaje się być bardzo w twoim stylu – wyrzuciłam z siebie. Zacisnął jedynie szczękę i długo się nie odzywał.

- Znów to robisz – warknął w końcu.

- Nie moja wina, że bardzo nie lubisz być krytykowany. Wystarczy słowo o tobie źle powiedzieć i choćby nawet było prawdziwe, to cię to złości. Wiesz, jak to się nazywa? SŁABOŚĆ – powiedziałam.

Widziałam kątem oka, jak zaciska drugą dłoń w pięść i już myślałam, że mnie uderzy, ale powstrzymał się. Przymknął na chwilę powieki. Wyraźnie nie miał do mnie cierpliwości i jeśli chciałam wyjść z tego żywa, była najwyższa pora, żeby się przymknąć. Nabrałam więc wody w usta i czekałam, aż on coś powie.

- Naprawdę trudno jest cię oswoić… - mruknął, tym razem spokojnie. – Cały czas zachowujesz się jak zwierze w klatce i atakujesz nawet rękę, która cię karmi…

- Gdybyś mnie w tej klatce nie zamknął, nie musiałbyś mnie karmić – warknęłam od razu. Uśmiechnął się jedynie lekko. Znów położył dłoń na moim policzku i pogładził go.

- Chodź. Zabiorę cię na zewnątrz – powiedział w końcu, wstając i wyciągając po mnie ręce.

Nie miałam najmniejszej ochoty z nim iść, ale w ostateczności zgodziłam się, by pomógł mi się podnieść. Wydawałam z siebie serię dźwięków świadczących o bólu, ale i tak ograniczałam je do minimum. Idąc z nim pod rękę wyszłam powoli przed namiot. Bez słowa dołączył do nas Kaise, przytrzymując mnie z drugiej strony. Przeszliśmy się tylko trochę – ilość kroków, które zrobiłam, mogłabym zliczyć na palcach obu rąk. A mimo tego, kiedy powoli układałam się na posłaniu, czułam się zmęczona jak po długim biegu.

Kolejne dni wcale nie były lepsze. Wychodziłam codziennie razem z tymi dwoma mężczyznami i robiłam postępy, ale nadal nie było to coś, co by mnie zadowalało. Pierwszy raz byłam tak poważnie uszkodzona i czułam się jeszcze bardziej bezbronna niż zwykle. Do tego byłam skazana na tę dwójkę – osoby, których nienawidziłam najbardziej z całej tej zgrai. No, może honorowe miejsce razem z nimi zajęła by jeszcze Caroline, ale ostatnio na szczęście nie dawała mi się we znaki.

Dopiero po okresie półtora tygodnia, kiedy spadły pierwsze śniegi, byłam w stanie chodzić samodzielnie. Nadal jednak asystował mi Hao, robiąc sobie ze mną krótkie spacery. Zwykle milczeliśmy, a kiedy już on rozpoczynał rozmowę, dość szybko kończyłam ją jakąś złośliwością, po której on po prostu nie chciał nic więcej mówić. Najwidoczniej naprawdę nie sprawiało mu przyjemności znęcanie się nade mną i wolał, żebym go nie prowokowała.

Wszystkie złamania i pęknięcia zagoiły się w sumie dopiero po ponad miesiącu od tego pamiętnego incydentu. Był już początek grudnia. Dopiero wtedy byłam w stanie biegać i wykonywać wszystkie ćwiczenia. Problemem było jednak to, że ponownie straciłam sprawność. Jeśli miałam ją tak tracić i odzyskiwać na zmianę, to naprawdę nie miało większego sensu. Byłam w tym obozie ponad dwa miesiące i nic dobrego z tego nie wynikało. Brązowowłosy też nie miał ze mnie żadnych korzyści i naprawdę nie wiedziałam, na kiego grzyba mnie tu trzyma.

Tego dnia, kiedy się obudziłam, siedział już przy mnie i przyglądał mi się. Spojrzałam na niego jedynie chłodno i usiadłam, przeciągając się. Chciałam się ubrać, ale od razu zauważyłam, że wszystkie moje rzeczy zniknęły z namiotu.

- Co jest grane? – mruknęłam niespokojnie.

- Przenosimy się w bardziej osłonięte miejsce. Jest już zbyt zimno, żeby obóz był na tak otwartej przestrzeni – stwierdził chłopak. – Kiedy zwiniemy twój namiot, przeniesiemy się do reszty.

Po tych słowach wstał i wyszedł. Warknęłam jedynie cicho i naciągnęłam na siebie kurtkę. Nie była moja, należała do jednej z obozowiczek i zapewne została jej odebrana wbrew jej woli. W każdym razie kiedy już ją narzuciłam, również wyszłam. Nie zdążyłam nawet palcem kiwnąć, kiedy namiot został złożony przez mojego towarzysza. Wyciągnął do mnie rękę, żebym stanęła blisko niego. Niechętnie i ociągając się, ale w końcu to zrobiłam. Objął mnie luźno w pasie i chwilę później staliśmy już w zupełnie innym miejscu, gdzie szamani rozbijali od nowa swoje namioty. Mój został postawiony tak szybko, jak został zwinięty. Nie musiałam nic robić, jak tylko wejść do środka i grzać się. Niestety nie było mi to dane.

- Chodź. – Zaraz po tym krótkim poleceniu Asakura ruszył przed siebie. Wzdychając ciężko ruszyłam za nim. Brnęliśmy w śniegu po kostki i coraz bardziej oddalaliśmy się od reszty. Zwykle nie kończyło się to dla mnie dobrze, więc po parunastu minutach zatrzymałam się.

- Gdzie mnie znów prowadzisz?! – krzyknęłam za nim, kiedy nie zatrzymał się. Odwrócił się w moją stronę.

- W porządku. Tutaj też jest dobrze – odpowiedział, zbliżając się do mnie.

- Po co mnie tu przyprowadziłeś? – mruknęłam, mrużąc oczy.

- Zdecydowałem się dać ci nowego ducha mimo, że go nie chcesz – stwierdził i nim zdążyłam się odezwać, za jego plecami pojawiła się białowłosa kobieta. Była ubrana w zdobiony, czarny strój, a w dłoni trzymała równie czarne ostrze o jasnej poświacie. Wyglądała, jakby za życia była księżniczką, ale też wojowniczką. – To Death. Jeden z piętnastu najsilniejszych duchów. Teraz jesteś słaba, ale kiedy poprawisz znów swoją sprawność, będziesz mogła w pełni korzystać z jej umiejętności – wyjaśnił mi pokrótce.

Nie odezwałam się. Naprawdę, duch był wspaniały. Ale nic nie mogło mi zastąpić Matiry. Zacisnęłam szczękę i spuściłam głowę.  Odwróciłam się na pięcie i po prostu ruszyłam w drogę powrotną. Nie poszedł za mną, ale za to białowłosa tak. Leciała bezgłośnie obok mnie i dałabym sobie rękę uciąć, że przypatrywała mi się uważnie. Zatrzymałam się gwałtownie. Ona też to zrobiła.

- Czego? – warknęłam.

- Jestem twoim duchem. To chyba normalne, że ci towarzyszę?

- Jak sobie chcesz… - mruknęłam jedynie. Tego jeszcze brakowało, żebym zaczęła się kłócić z umarłym. Weszłam zamaszyście do swojego namiotu i usiadłam twardo na posłaniu. Miałam ochotę rozszarpać wszystko na strzępy. Ten cholerny dupek w ogóle nie liczył się z moim zdaniem! Nie, wróć. On się z niczyim zdaniem nie liczył. Prychnęłam pod nosem. Brakuje mu kogoś, kto by mu nakopał. Naprawdę…

- Ze mną będziesz tu bezpieczna – odezwała się po dłuższej chwili Death.

Spojrzałam na nią chłodno. Tak, to był chyba jedyny plus tego wszystkiego. Jednak prawda była taka, że ze swoją starą towarzyszką byłabym nie mniej bezpieczna. Może nawet bardziej. Przecież znałyśmy się na wylot, czytałyśmy sobie wzajemnie w myślach. Była między nami więź, której długo nie zbuduję z nowym stróżem, jeśli w ogóle do tego dojdzie. Westchnęłam jedynie, postanawiając przemilczeć to wszystko, co krążyło mi po głowie. Minęło coś koło godziny, nim do mojego namiotu ponownie ktoś wszedł. Był to Kaise. Można powiedzieć, że ostatnio nawet uspokoiły się moje mordercze zapędy względem jego osoby. Zajmował się mną przez cały ten czas, kiedy leżałam połamana. Oczywiście był to jego obowiązek, ale mimo wszystko wydawał się sympatyczny. Przestał nawet stosować te swoje głupie gierki. Spojrzał na ducha wiszącego w powietrzu obok mnie. Uniósł jedną brew.

- Widzę, że Mistrz ci coś sprezentował… - powiedział spokojnie.

- Wcale jej nie chcę. Wolałabym odzyskać Matirę – warknęłam w odpowiedzi. – On chyba od zawsze był takim dupkiem, bo taką wprawę mógł osiągnąć tylko poprzez lata praktyki…

Usłyszałam ciche parsknięcie śmiechu, które jednak zostało w miarę szybko opanowane. Spojrzałam na mężczyznę i westchnęłam. Zamknęłam na chwilę oczy, a kiedy ponownie je otworzyłam, jego twarz znajdowała się tuż przede mną. Zmrużyłam powieki. Był zdecydowanie zbyt blisko i wyglądało na to, że teraz, kiedy jestem już zdrowa, znów zamierza się bawić. Nie mniej pozwoliłam mu na pogładzenie mojego policzka. Uśmiechnął się lekko, kiedy nie odsunęłam się, ani nie odtrąciłam jego dłoni.

- Znów zaczynasz tę swoją dziwną grę? – zapytałam cicho. Jego mina zdecydowanie zmizerniała. Ściągnął brwi.

- Grę? Nigdy żadnej nie prowadziłem – stwierdził. Prychnęłam jedynie w odpowiedzi.

- Dobre sobie. Od początku tylko mnie macasz i całujesz. Znajdź sobie w końcu inną ofiarę. A może robisz tak z każdą?

- Tłumaczysz sobie wszystko po swojemu, zamiast zapytać. To głupie, wiesz?

- Och, znalazł się ten, który może mi tłumaczyć, co jest głupie, a co nie! Proszę cię. Twoim zdaniem całowanie się z byle kim jest mądre, tak?

- A kto powiedział, że jesteś byle kim?

- Nie wmówisz mi, że tego dnia, kiedy się poznaliśmy, byłam dla ciebie kimś.

- Racja. – Uśmiechnął się. – Wtedy byłaś „byle kim”. Ale trochę już się znamy. Dużo się zmieniło…

- Naprawdę? Bo ja czuję, jakbym cały czas stała w miejscu. Nic się nie zmieniło, prócz pory roku. Nie jestem ani trochę bliższa wygranej w Turnieju Szamanów, można nawet powiedzieć, że zrobiłam kilka kroków w tył.

- Więc jednak coś się zmieniło. Czy na lepsze, czy na gorsze, to już zależy od punktu patrzenia.

Zamilkłam, wpatrując się w jego oczy. Tak, racja… Wiele się zmieniło – w moim przypadku zdecydowanie na gorsze. I było mi z tym źle. Ciężko. A najgorsze w tym wszystkim było to, że byłam zupełnie bezsilna. Nie mogłam zrobić nic, żeby poprawić swoją sytuację. Bo jaka była pewność, że jak znów odzyskam sprawność, to coś znowu się nie wydarzy? Mogę wracać do punktu wyjścia wciąż i wciąż, a to nie będzie miało najmniejszego sensu. Żałowałam już wielokrotnie, że nie ma tutaj nikogo, kto by mnie wsparł. Na przykład Mortiego albo wujka. Nawet Yoh byłby zapewne przydatny z tym swoim wiecznym optymizmem.

Po dłuższym namyśle zrobiłam coś, czego w normalnych okolicznościach nigdy bym nie spróbowała. Po prostu zbliżyłam się do ciemnowłosego jeszcze bardziej i przytuliłam się do niego delikatnie, chowając głowę w zagłębieniu jego szyi. Zdrętwiał na moment, więc domyśliłam się, że zwyczajnie zdziwiłam go swoim zachowaniem, ale w ostateczności objął mnie ramionami. Pozwoliłam sobie zamknąć oczy i po prostu chłonęłam jego bliskość. Czasem nawet ktoś taki jak ja jej potrzebował. W końcu jestem tylko człowiekiem…

Kiedy się od niego odsunęłam, od razu spojrzałam mu w twarz. Wyglądał, jakby naprawdę nie wiedział, co mi w głowie siedzi. W zasadzie sama już nie wiedziałam. Wokół mnie działo się tyle różnych rzeczy, które miały na tyle spory wpływ na moje życie, że naprawdę się już zgubiłam. We wszystkim. W rzeczywistości nie miałam już pojęcia, kim tak naprawdę jestem. Wszystko stało pod znakiem zapytania – moja teraźniejszość, przyszłość, a nawet przeszłość. Przetarłam twarz dłonią i westchnęłam ciężko.

- Odpocznij… - powiedział cicho Kaise. Pochylił się jeszcze, żeby pocałować mnie w czubek głowy i tyle go widziałam. Death już dawno gdzieś się ulotniła. Właściwie nawet tego nie zauważyłam. Zostałam więc w namiocie sama. Położyłam się na posłaniu i przykryłam szczelnie. Czułam się tak zmęczona psychicznie… Chciałam choć na chwilę móc uciec od tego wszystkiego. Od dręczących mnie pytań, ludzi, którzy mnie męczą. I przede wszystkim jak najdalej od tego miejsca. Nie wiem, kiedy odpłynęłam, ale sen wcale nie przyniósł oczekiwanego odpoczynku.

Obudził mnie głośny huk gdzieś w pobliżu namiotu. Usiadłam gwałtownie i w milczeniu nasłuchiwałam. Dopiero, kiedy usłyszałam po raz drugi ten sam dźwięk, wybiegłam na zewnątrz i zaczęłam się rozglądać. Szamani wokół biegali jak szaleni, nie zwracając na mnie uwagi. Nie miałam pojęcia, co się dzieje, więc po prostu ruszyłam w kierunku dymu unoszącego się gdzieś z lasu. Obok mnie pojawił się duch.

- To nie jest dobry pomysł – powiedziała kobieta, patrząc na mnie.

- Pozwól, że sama to ocenię – mruknęłam jedynie. Nie odezwała się więcej, ale towarzyszyła mi nadal.

Dobiegłam po chwili na miejsce. Moim oczom ukazała się scena walki. Hao z kilkoma szamanami przeciw Yoh i jego przyjaciołom. Omiotłam ich wszystkich spojrzeniem. Komuś już się oberwało od Ducha Ognia, ale nie znałam tego chłopaka. Kolejny właśnie dostał z czerwonej łapy i uderzył plecami o drzewo. Starałam się trzeźwo myśleć, ale było to dość trudne. W końcu jednak westchnęłam ciężko.

- Będę cię potrzebowała – stwierdziłam, zwracając się do białowłosej.

Wybiegłam bardziej do przodu, stając niemalże pomiędzy brązowowłosymi. Kiedy tak na nich spojrzałam, dostrzegłam miażdżące podobieństwo, które wcześniej jakoś nie rzuciło mi się w oczy, ale nie miałam teraz czasu się nad tym dłużej zastanawiać. Chwyciłam wystający spod śniegu kijek. Musiało mi to wystarczyć, bo nie miałam żadnej broni – sztylety zostały w namiocie. Szybko wprowadziłam swojego nowego ducha do kawałka drewna. Zapewne zasługą Death, zamienił się on w ten sam miecz, który zwykle ze sobą miała. Dodatkowo był nieco większy. Bez zastanowienia ruszyłam więc na czerwonego potwora i zamachnęłam się silnie. Siła zderzenia odrzuciła mnie do tyłu, ale udało mi się utrzymać na nogach.

- Cholera… - warknęłam.

Chyba dopiero teraz zauważyli mnie walczący mężczyźni. Spojrzeli na mnie i od razu zauważyłam, że sięga po mnie Duch Ognia. Zamachnęłam się znów, kiedy jego łapa była już blisko. Udało mi się odciąć mu palce, ale szybko odrosły. Dało mi to jednak możliwość ucieczki w stronę Yoh. Stanęłam obok niego. Uśmiechnął się lekko. Wyglądał, jakby mój widok go uspokoił. Może myślał, że nie żyję?

- Co tu robicie?! – krzyknęłam do niego, robiąc unik.

- Kolejny etap Turnieju już się zaczął. Przy okazji udało nam się ciebie odnaleźć. Więc wpadliśmy, żeby cię odbić.

- I jaki jest plan?

- Plan? Nie mamy planu!

- NIE MACIE PLANU?! – wrzasnęłam. Przez chwilę miałam spokój, bo na Hao ruszył jakiś fioletowowłosy. – Co to ma niby znaczyć?! – uspokoiłam się nieco, ale nadal byłam podenerwowana. Akcja ratownicza bez żadnego planu była z góry skazana na niepowodzenie.

- Po prostu! Nie mamy i już!

     Miałam ochotę zrobić mu niewysłowioną krzywdę, kiedy mówił o tym tak lekko. Ale ważniejsze było, żeby bronić się przed drugim Asakurą. Niestety szybko okazało się, że moje domysły były słuszne. Już sam właściciel tego obozu nieźle dawał sobie radę z moją grupą wybawców. A po kilku minutach walki dołączyło do jeszcze więcej uczniów. W chwili nieuwagi, chcąc bronić Mortiego, którego jakiś geniusz tutaj przyprowadził, dostałam się w ręce czerwonego potwora. A oni musieli uciekać. Sama kazałam im to zrobić. W takim stanie i tak już by nie wygrali. Grzecznie będąc w uścisku, poczułam, że robię się senna. Chwilę później straciłam przytomność…