Rozdział X

„Co przyniesie nowy dzień”

Przez kolejne trzy dni w ogóle nie opuszczałam namiotu. I może trochę dokuczałaby mi ciekawość, co też się dzieje na zewnątrz, gdyby nie to, że codziennie odwiedzał mnie ten murzynek. Opacho. Przynosił mi dwa posiłki i, zwykle wieczorem, zmieniał mi opatrunek na policzku. Z resztą nawet, gdy mógł już odejść, zostawał ze mną. Opowiadał mi nieco o tym miejscu i o ludziach, którzy się tu znajdują.

Nie musiałam o nic pytać, by dowiedzieć się, że brązowowłosa, która mnie zaatakowała to Caroline Perrero. Jest tutaj zastępcą Hao pod jego nieobecność, co wcale mi się nie podobało. Oczami wyobraźni widziałam już, jak wykorzystuje jego chwilowe zniknięcie, by torturować mnie boleśnie...

Prócz tego dowiedziałam się również kim był ten bezczelny typek, którego miałam wątpliwą przyjemność poznać jednej nocy. Był medykiem i nazywał się Kaise Mochimori. Dodatkowo był starszym bratem dziewczyny, która trzymała z Caroline - Rosaline. To on mnie opatrzył i był odpowiedzialny za to, by na mojej twarzy nie pozostał nawet najmniejszy ślad po ranie.

Słuchałam w milczeniu wszystkich opowieści Opacho. Czasem jedynie uśmiechałam się lekko, lub dziękowałam cicho, gdy mi pomagał. Ze wszystkich osób, jakie do tej pory tutaj poznałam, on wydawał się najmilszy. Duży wpływ miał na to fakt, że był to jeszcze chłopiec, który ledwo co skończył dziesięć lat. Ale przecież widziałam tutaj takie dzieciaki, które patrzyły na co drugą osobę tak, jakby chciały samym tylko spojrzeniem ją zabić. On tu po prostu nie pasował. Obiecałam sobie, że nawet wbrew jego woli – a wydawał się naprawdę przywiązany do Hao – zabiorę go z tego miejsca.

Jeśli chodzi o Asakurę to przyznam, że cholernie ciekawiło mnie, gdzie on się podziewa. Nie przychodził do mnie, nie próbował niczego wymusić i naprawdę zastanawiałam się, po jakiego czorta mnie tu w ogóle przyprowadził. Ale nie pytałam o nic. Nie chciałam okazywać zainteresowania na żaden temat, a zwłaszcza na jego.

W myślach śmiałam się gorzko, że wywołałam wilka z lasu, gdy czwartego dnia w wejściu do namiotu pojawił się nie kto inny, jak brązowowłosy. Świtało, więc obudził mnie swoim wtargnięciem. Postanowiłam jednak leżeć jak martwa mucha – może znudzi się i odejdzie, zostawiając mnie w spokoju?

- Wstawaj. Czas na trening – powiedział szorstko.

Trzymając się swojego postanowienia, nie ruszyłam się. Nie zaszczyciłam go nawet spojrzeniem jednego oka. Słyszałam jego kroki, zbliżające się w moją stronę, które ucichły, gdy stał już gdzieś koło mojej głowy. Chwilę czułam jego wzrok na swojej twarzy, ale ignorowałam go skutecznie.

Gwoli wyjaśnienia, wcale nie chodziło o to, że naprawdę nie miałam ochoty na ćwiczenia. W końcu to robiłam przez większą część swojego życia. Ale biorąc pod uwagę to, że od paru dobrych dni nie ruszałam tyłka prawie w ogóle, a moje ćwiczenia ograniczały się do robienia brzuszków, to nie miałam najmniejszego zamiaru zrywać się z samego rana tylko po to, żeby usatysfakcjonować tego człowieka. A jeśli on sądził inaczej to musiało mu się zdrowo poprzestawiać.

Kiedy chwilę później poczułam jego dłoń na swojej twarzy, musiałam naprawdę bardzo się postarać, żeby nie wydać z siebie żadnego stłumionego nawet dźwięku. Delikatnym ruchem zgarnął niesforny kosmyk za moje ucho i westchnął cicho. Kto by się po nim spodziewał takiej subtelności? Ja na pewno nie. Mimochodem moja skóra zareagowała – włoski na moich ramionach stanęły dęba.

- Wiem, że nie śpisz. Wstawaj – powiedział nieco przyjemniej, niż za pierwszym razem. Mruknęłam coś pod nosem, odwróciłam się na drugi bok i przykryłam kołdrą niemal po czubek głowy.

Wcale nie miałam nadziei, że zostawi mnie w spokoju. I nie myliłam się. Nie minęła chwila, kiedy, zaraz po kolejnym westchnięciu, mężczyzna szarpnął za pościel, odkrywając mnie. Mimo, że od razu poczułam chłód, nie ruszyłam się. Ale kiedy dostałam wodą w twarz, nie mogłam zostawić tego obojętnie. Usiadłam gwałtownie i spojrzałam na niego chłodno. On uśmiechnął się jedynie wrednie. Och, gdybym tylko znalazła taką siłę, żeby zetrzeć mu to z twarzy…

- Oddawaj kołdrę – powiedziałam tonem nie znoszącym sprzeciwu, wyciągając dłoń po przykrycie.

Niech sobie nie myśli, że poddam się tak szybko i zwlekę się z posłania. Potrafię być uparta, jeśli tylko widzę szansę na wygraną. A w tym wypadku chciałam po prostu być wrzodem na dupie tutejszego społeczeństwa. Nawet małe nieposłuszeństwa były krokiem na przód.

 – Chcę jeszcze poleżeć – dodałam, kiedy nie doczekałam się żadnej reakcji z jego strony.

- A ja chcę, żebyś wstała – odpowiedział, odrzucając kołdrę w kąt. Spojrzał na mnie z góry. – Wstaniesz po dobroci, czy mam cię stąd wyciągnąć siłą? – zapytał.

Prychnęłam, podczas kiedy on zmierzył mnie wzrokiem, po czym uśmiechnął się. Domyślałam się, że chodzi o to, jak jestem ubrana – krótkie spodenki i bluzka na naramkach były idealne do spania, ale sądząc po temperaturze, nijak nie nadawały się na dzisiejszą pogodę. Zmrużyłam lekko oczy.

- Nie mam zamiaru dziś się stąd ruszać – powiedziałam. Ignorując chłód, do którego już nieco się przyzwyczaiłam, położyłam się znów i zamknęłam oczy. Zamierzałam go olać i poczekać, aż sobie pójdzie.

Szczerze mówiąc nie sądziłam, że naprawdę użyje siły, żeby mnie stąd wyciągnąć. Przekonałam się o tym dopiero, kiedy Hao podniósł mnie na ręce. Otworzyłam od razu oczy i automatycznie objęłam go jedną ręką za kark, żeby przypadkiem nie wpadło mu do głowy, żeby specjalnie mnie upuścić. Wyszedł ze mną na dwór, gdzie nie dość, że było dobrych parę stopni zimniej, to jeszcze zaczynało mżyć. Zadrżałam.

- Puszczaj – syknęłam, choć musiałam przyznać w myślach, że w tej chwili, kiedy był on jedynym źródłem ciepła w okolicy, całkiem przyjemnie było być tak blisko. Machnęłam jednak nogami, żeby nadać siłę mojemu żądaniu. Zignorował mnie, uśmiechając się jedynie.

- Wstaniesz i ubierzesz się, czy mam cię zanieść tak, jak jesteś? – zapytał złośliwie.

Prychnęłam cicho. Cholerny dupek. Pozostawało mi jedynie faktycznie się ubrać. W końcu nie zmusi mnie do ćwiczeń, a przynajmniej nie będę marzła. Wyrwałam się z jego uścisku, który nieco się poluźnił. Odstawił mnie na ziemię i założył ręce na piersi. Zmierzyłam go chłodnym wzrokiem i weszłam do namiotu. Chwilę później znów stałam obok niego, ubrana w długie spodnie i ciepłą bluzę z kapturem, który miałam naciągnięty na głowę. Spojrzałam na chłopaka lekko zmrużonymi oczami. Uśmiechnął się jedynie z zadowoleniem i ruszył przed siebie. Przekręciłam z dezaprobatom oczami i poszłam za nim.

Deszcz nabierał na sile i nawet w miarę porządne ubranie nie powstrzymywało mojego ciała przed lekkim drżeniem. Szliśmy chyba dobre pół godziny między drzewami, nim w końcu wyszliśmy na polanę nieco większą od tej, na której rozbito obóz. Na samym jego środku było jezioro, którego tafla zmącona była od spadających z nieba kropel. Piękno krajobrazu zakłócały tłumy szamanów, którzy w niewielkich, około trzydziestoosobowych grupach, prowadzili właśnie trening.

- Mistrzu.

Rozglądając się wkoło nawet nie zauważyłam, kiedy stanęła obok nas długowłosa, szczupła dziewczyna z papierosem między wargami. Jak na taką pogodę ubrana była dość kuso, ale najwidoczniej jej to nie przeszkadzało. Zaciągnęła się po raz ostatni, zgasiła peta i schowała go do kieszeni.

- Mam ją wziąć do swojej grupy? – zapytała, zerkając na mnie. Na oko była niewiele starsza ode mnie, ale samym tylko spojrzeniem się wywyższała. Zmrużyłam powieki.

- Nie, Kanna. Sam się nią zajmę – odpowiedział brązowowłosy, również kierując na mnie swój wzrok.

Kobieta skinęła jedynie i oddaliła się. Chwilę trwaliśmy w bezruchu, co szczerze mówiąc trochę mnie wkurzało. W końcu Hao ruszył przed siebie, zapewne chcąc, bym zrobiła to samo, ale ja stałam jak słup soli i nie zamierzałam zrobić choćby kroku. Biorąc pod uwagę to, że nawet się nie zatrzymał, chyba nie miał nic przeciwko. Podszedł do czarnowłosej dziewczyny, która właśnie, tak samo jak reszta jej grupy, robiła pompki. Z tego co pamiętałam, to właśnie była Rosaline. I chyba się nie pomyliłam, bo po chwili obok wspomnianej dwójki stała już Caroline. Zerknęła na mnie, skinęła głową i wróciła do wydawania poleceń swojej grupie. Pozostała dwójka ruszyła w moją stronę

Stanęli obok i… nic. Po prostu stali. Z minuty na minutę coraz bardziej wzbierała we mnie złość. To po to zostałam wyrzucona z namiotu? Żeby sterczeć tutaj jak skończony debil? W końcu nie wytrzymałam i postanowiłam się odezwać.

- Jeśli chciałeś się po prostu gapić, to równie dobrze mógłbyś to robić, gdybym leżała w namiocie – mruknęłam spokojnie. Spojrzał na mnie. Kącik jego ust uniósł się lekko i wcale mi się to nie spodobało. Coś czułam, że zaraz pożałuję, że się odezwałam.

- Skoro wolisz jednak trening od tego, to w porządku – odpowiedział. Zmrużyłam powieki, prychając cicho. Jego niedoczekanie. – Rosaline – powiedział, a ona jedynie skinęła głową.

Czarnowłosa wezwała swojego ducha stróża, nieco przypominającego demona i już sądziłam, że ma zamiar mnie zaatakować, ale stało się coś nieco innego. Poczułam, że dusza wchodzi w moje ciało i chwilę później, wbrew swojej woli, zaczęłam biegać wokół jeziora. Starałam się z tym walczyć przez całe pierwsze okrążenie, ale to jedynie pogarszało sprawę i sprawiało mi ból. Przeklęłam pod nosem. Brak ducha naprawdę robił ze mnie kompletnie bezbronnego człowieka.

Pięć okrążeń później czułam się już naprawdę zmęczona – zarówno biegiem, jak i opętaniem. Przerwa w ćwiczeniach osłabiła moją kondycję bardziej, niż się mogłam spodziewać. Kiedy przebiegałam po raz kolejny koło Asakury, postanowiłam jednak się poddać. Rzuciłam szybko „Dość”. Naprawdę nie mogłam już dłużej wytrzymać. I tak spodziewałam się, że wszystko będzie mnie cholernie bolało. Ku mojemu zdziwieniu moja prośba została spełniona. Duch opuścił moje ciało, a ja padłam w błoto. Zupełnie już straciłam czucie w nogach i po prostu nie mogłam się na nich utrzymać. Jęknęłam cicho.

Czarnowłosa zaśmiała się cicho, ale najwidoczniej Hao spiorunował ją spojrzeniem, bo szybko zamilkła. Ledwo co łapałam oddech i wciąż czułam lekki ból w klatce piersiowej, związany z opętaniem. Mężczyzna podszedł do mnie i zarzucił mi na plecy coś ciepłego i suchego. Nie kryłam zdziwienia tym troskliwym gestem z jego strony. A chyba jeszcze bardziej byłam zaskoczona tym, że była to jego peleryna.

- Na dziś wystarczy – powiedział, ale nie wiedziałam, czy mówi do mnie, czy może jednak do Rosaline. Uznałam jednak, że do niej, bo odezwała się niemal od razu.

- Dlaczego? Trening będzie trwał jeszcze dwie godziny więc…

- Taka jest moja decyzja. Wracaj do swojej grupy – przerwał jej szybko. Chwilę jeszcze nie ruszała się z miejsca, ale w końcu odeszła. – Usiądź, a gdy odpoczniesz, wrócimy do obozu. – Tym razem na pewno zwrócił się do mnie. Ruszył między swoich podopiecznych, zostawiając mnie samą.

Wykrzesałam z siebie trochę energii, żeby się podnieść i na chwiejnych nogach doszłam do jednego z drzew, żeby usiąść pod nim i oprzeć się plecami o pień. Przeczesałam włosy palcami, żeby zebrać je z twarzy. Wyglądało na to, że lepiej będzie dla mnie, jeśli sama będę trenowała. Bo więcej czegoś takiego nie wytrzymam. Przeklęłam pod nosem. Obserwowałam przez rozchylone powieki ćwiczących wciąż szamanów. W międzyczasie zdałam sobie sprawę, że nie ma tutaj jednej z osób, które znałam – Kaise. Nigdzie nie widziałam tego bezczelnego typka i zastanawiałam się, dlaczego nie ma go tu, podczas kiedy wszyscy inni wyciskają z siebie siódme poty. Nie poświęciłam jednak na te rozmyślania wiele czasu. W końcu co on mnie obchodził?

Zdawało mi się, że minęło coś koło godziny, nim brązowowłosy wrócił do mnie i spojrzał z góry. Posłałam mu nienawistne spojrzenie, na co on zaśmiał się krótko. Mimowolnie mój wzrok zsunął się na jego nagą, mokrą od deszczu klatkę piersiową. Nie dało się ukryć, że był całkiem umięśniony. Z resztą nie musiałam tego widzieć, żeby to wiedzieć. Musiałam się zapatrzeć, bo chłopak znów zaczął się śmiać. Wróciłam wzrokiem na jego twarz. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, leżałby już martwy i to nie po raz pierwszy…

- Widzę, że nieco już odpoczęłaś – zaczął. – Jutro też będziesz miała trening – dodał cicho.

Bez słowa poprawiłam okrycie na swoich ramionach. Z resztą nie miałam wiele do gadania. Rachunek był prosty – albo samowolnie wezmę się za ćwiczenia, albo zostanę do nich zmuszona tak, jak dziś. Znalazł na mnie sposób i to w tym wszystkim nie podobało mi się najbardziej. Wstałam, podpierając się o drzewo i spojrzałam na niego wyczekująco. Powiedział, że wrócimy do obozu, więc chciałam jak najszybciej to zrobić i zaszyć się w swoim namiocie.

Nie musiałam długo czekać na reakcję z jego strony. Ruszył między drzewa powolnym krokiem, co w tej chwili było mi na rękę, bo wszystko naprawdę mnie bolało. Przez to co prawda nieco wydłużyła się nasza droga, ale coś za coś, prawda? Kiedy tylko doszliśmy na miejsce, poszłam do siebie. Położyłam się od razu na posłaniu. Potrzebowałam teraz odpocząć. Opatuliłam się szczelnie peleryną Hao, zdając sobie przy okazji sprawę z tego, że ma całkiem przyjemny zapach. Prychnęłam cicho na swoją własną myśl i przymknęłam oczy. Nie chciałam spać, więc po prostu leżałam. Postanowiłam wstać jakieś dwie godziny później, kiedy to zrobiłam się głodna. Zastanawiałam się, czy tak jak do tej pory, wpadnie do mnie Opacho. Jak się  okazało chwilę później, nie miał zamiaru przyjść. Zamiast tego w wejściu stanęła niebieskowłosa dziewczyna. Widziałam ją już tego dnia i jeśli pamięć mnie nie myliła, miała na imię Kanna.

- Za chwilę będzie posiłek. Jeśli chcesz się załapać na większą porcję, radzę ci już teraz stanąć w kolejce – poinformowała mnie i wyszła.

Chwilę się zastanawiałam, czy chcę wychodzić. W końcu znaczyło to dokładnie tyle, że znów będę miała styczność z tą bandą. Chęć zjedzenia czegoś przeważyła i w końcu się podniosłam. Odrzuciłam na posłanie pelerynę i wyszłam na zewnątrz. Mimo, że wciąż padało, na polanie stało mnóstwo szamanów. Wszyscy ustawiali się w kolejki do trzech garnków, gdzie dostawali porcję jedzenia.

Rozejrzałam się uważnie, żeby wyłapać, w której z nich stoi Caroline i Rosaline, żeby przypadkiem nie znaleźć się w ich pobliżu. Nie miałam zamiaru kusić losu, co to, to nie. W końcu ustawiłam się za jakimś chłopakiem, na oko czternastoletnim. Całkiem szybko nadeszła moja kolej. Dostałam metalowy, głęboki talerz, napełniony gulaszem, a do tego kromkę chleba i łyżkę. Bez słowa odeszłam, rozglądając się na boki. I to był mój błąd – powinnam patrzeć przed siebie. Wtedy z całą pewnością zauważyłabym, że ktoś podkłada mi nogę. Wypuściłam z rąk jedzenie, żeby na dłoniach odbić się od ziemi i uniknąć zderzenia z nią. Skoczyłam w ten sposób jakiś metr do przodu i wylądowałam na zgiętych nogach. Spojrzałam na sprawcę. Był to jakiś młody, czarnowłosy chłopaczek. Posyłał mi właśnie wredne spojrzenie. Zmrużyłam powieki. Czego ten smarkać ode mnie chciał?

- Brawo, Gilbert. – Szybko wszystko stało się jasne. Do chłopca podeszła Caroline i położyła mu dłoń na ramieniu. – Dziwię się, że w ogóle odważyłaś się wyjść z namiotu, kiedy nie ma mistrza – powiedziała do mnie.

- Nie ma…? - powtórzyłam cicho. Cholera jasna, jak to „nie ma”?! Wstałam z ziemi.

- Zgadza się… Wróci za dzień, może dwa. Wiesz, co to znaczy? Nie wiem, czy słyszałaś, ale ja tu rządzę, kiedy jego nie ma – mruknęła, uśmiechając się nieprzyjemnie.

Zmełłam w ustach przekleństwo i wszystko to, co chciałam jej powiedzieć. Nie zamierzałam się jednak przejmować. Nie słuchałam się jego, więc nie miałam też powodu, żeby słuchać jej. Chociaż szczerze mówiąc odnosiłam wrażenie, że jest ona gorsza w obyciu. Może to kwestia płci, a może po prostu charakteru, ale tak to właśnie wyglądało.

- Myślę, że powinnaś posprzątać ten bałagan, który narobiłaś. No i trzeba będzie jeszcze pozmywać naczynia po obiedzie. – Brązowowłosa znów się odezwała. Ja miałam zamiar milczeć. – Zabrakło ci języka w gębie? – zapytała po dłuższej chwili. Podeszła do mnie i spojrzała mi w oczy. – I może dodatkowo ogłuchłaś? Kazałam ci coś zrobić… - syknęła.

Ponownie nie odpowiedziałam i tym razem za to zapłaciłam. Dziewczyna wymierzyła mi siarczysty policzek. Cofnęłam się dwa kroki do tyłu, spuszczając głowę w dół. Bez słowa kobieta chciała podejść do mnie, zapewne po to, żeby znów mnie zaatakować. Została jednak zatrzymana.

- Caroline, daj jej już spokój – usłyszałam męski głos. Uniosłam wzrok, żeby zobaczyć Kaise za jej plecami. Trzymał ją właśnie za ramiona, patrząc jednak na mnie, a nie na nią. Odwróciła głowę w jego stronę.

- Puszczaj mnie… - syknęła w jego stronę. - Żadna smarkata pupilka mistrza, nie będzie mnie ignorowała! – krzyknęła, dając upust swojej irytacji.

- Taka piękna, a taka zła… Szkoda – mruknął cicho.

Jego ręka przesunęła się na jej kark. Ucisnął to miejsce i w jednej chwili jej ciało stało się wiotkie. Chwycił ją w ramiona i posłał mi uśmiech. Odwróciłam spojrzenie i ruszyłam żwawym krokiem do swojego namiotu. Wszystko wskazywało na to, że tylko tam mogłam się czuć bezpiecznie. Usiadłam ciężko na posłaniu, chowając twarz w dłonie. Miałam już serdecznie dość tej bezbronności. Nie mogłam nawet zjeść w spokoju, bo byłam atakowana, a nie miałam jak się bronić. Mogłam robić uniki, użyć sztyletów, ale to i tak nie było przydatne w momencie, kiedy wszyscy wokół mieli do dyspozycji duchy. Pozwoliłam, żeby łzy bezsilności popłynęły mi z oczu. Chciałam już wrócić o domu…

- Nic ci nie jest? – Do namiotu ktoś wszedł i sądząc po głosie był to mój wybawca. Nie chciałam, żeby ktokolwiek stąd widział mnie płaczącą, więc otarłam gwałtownie twarz i odwróciłam głowę.

- Nic mi nie jest – powiedziałam chłodno, nie zaszczycając go spojrzeniem.

- No wiesz, mogłabyś być milsza – stwierdził z nutką niezadowolenia w głosie. Prychnęłam pod nosem. Dobre sobie…

- Nie prosiłam o pomoc. Sam się wyrwałeś – mruknęłam. Zbliżył się do mnie i chwycił moją brodę, żeby skierować moją twarz w swoją stronę.

- Racja, ale gdyby nie ja…

- Dałabym sobie radę – przerwałam mu.

Chwilę mierzyliśmy się spojrzeniami, aż w końcu uśmiechnął się lekko i przeniósł dłoń z mojej brody na policzek, w który dostałam. Pogładził go, przy czym moja zacięta mina nieco złagodniała, a później lekko ucałował. Zupełnie nie rozumiałam, co mu chodzi po głowie, ale niewiele mnie to obchodziło. Po prostu zamachnęłam się i uderzyłam go z otwartej dłoni, po czym odsunęłam się nieco. Spojrzał na mnie zbolałym wzrokiem, westchnął ciężko i pomachał z dezaprobatą głową. Wyszedł bez słowa, zostawiając mnie znów samą.

Nie miałam zbyt wiele czasu na to, żeby pomyśleć o jego dziwnym zachowaniu, nieco różniącym się od morderczych zapędów całej reszty, bo przyszedł Opacho z porcją jedzenia dla mnie. Spojrzałam na niego z nutką pretensji, na co uśmiechnął się przepraszająco i podał mi talerz.

- Byłem zajęty. Przykro mi, że miałaś przez to nieprzyjemności – powiedział cicho, na co westchnęłam i skinęłam głową, uśmiechając się lekko.

Zajęłam się swoim posiłkiem, podczas którego on mi towarzyszył, mówiąc do mnie. Z resztą przesiedział tutaj ze mną cały czas, aż do wieczora, kiedy to opuścił mnie, życząc dobrej nocy. Nie mając wiele do roboty i nie chcąc za bardzo analizować działań Kaise, postanowiłam się położyć. Pamiętałam przecież o tym, że jutro znów mam trening. Miałam jednak nadzieję, że nie będę do tego zmuszona, jeśli Hao nie będzie na miejscu. Naprawdę nie miałam ochoty na kolejne zaczepki, bicie mnie i poniżanie. Przykryłam się kołdrą po czubek głowy i zamknęłam oczy. Zobaczymy co przyniesie nowy dzień…

********************************************************************

Przyznaję, że jestem nieco rozczarowana słabą popularnością bloga. Jest to pewnie w dużej mierze wina tego, że słabo się reklamuję. Ale po prostu nie chcę SPAMować. Bo przecież wiem, że raczej nie będę czytała blogów, ponieważ zwyczajnie nie mam na to czasu. Jedynymi blogami, jakie rzeczywiście czytam są te z linków, ale zwykle nie mam nawet chwili, żeby je skomentować (za co bardzo przepraszam dziewczyny z Dzwonka wyroczni). Byłabym więc wdzięczna, jeśli polecilibyście, drodzy czytelnicy (choć chyba w większej mierze czytelniczki), mojego bloga swoim znajomym. To tyle ode mnie. Pozdrawiam i do następnego rozdziału!