Rozdział XX

Nie możliwe, a jednak! Dotrzymałam terminu (jeśli można tak powiedzieć, bo o 23:30 już nikt nie przeczyta zapewne rozdziału ;P) i mam dla was rozdział! I jestem z tego powodu dumna ^^ Pojawia się nowa postać, zmienia się po raz setny sceneria... Żal mi tej Karmen, że nie może mieć chwili spokoju xD W każdym razie daję rozdział w wasze łapki i mam nadzieję, że zjecie go ze smakiem ;3
Pozdrawiam serdecznie i do następnego!

Planowana data dodania kolejnego rozdziału: 29 - 30.06.
EDIT: Planowana data dodania kolejnego rozdziału: 5 - 7.07.

********************************************************************

„Chodź i uratuj mnie przed samą sobą…”

Kiedy walka się rozpoczęła sądziłam, że rozegra się ona spokojnie. Przeciwnicy starali się zaatakować drużynę Hao, on jedynie się bronił, nikomu nie robiąc tym krzywdy. Przyznać muszę, że zdziwiło mnie to bardziej niż trochę, bo zupełnie nie spodziewałam się po nim takiego przeciągania pojedynku. Znałam go już wystarczająco dobrze by wiedzieć, że jeśli może, to kończy takie rzeczy szybko i sprawnie. On chyba jednak miał inny plan, który z resztą dość szybko wyszedł na jaw.

Gdy tylko przeciwna drużyna była już nieco zmęczona i przystanęli, by odpocząć, buchnęło gorącem. Troje szamanów stanęło w płomieniach krzycząc z bólu i padając na ziemię, a na widowni kilkoro ludzi zamaszyście wstało ze swoich miejsc, przez co zrobił się lekki szum. Ja z kolei, w jednej chwili i niewiele myśląc, podbiegłam do barierki, krzycząc głośno. Wyciągnęłam dłoń przed siebie jakby automatycznie i niepewna tego, co chcę zdziałać. Byłam jednak przekonana, że coś mogę zrobić, skoro ogień był moim żywiołem. Skupiłam swoje myśli na ugaszeniu czerwono-żółtych języków i być może dlatego, że działałam pod wpływem silnych emocji, szybko spełniło się moje życzenie.

Płomienie pomknęły w moją stronę i zdawały się wchłaniać w moją rękę, wcale jednak nie parząc mojej skóry. Opuściłam ją po chwili, patrząc na poranionych mężczyzn leżących na piaszczystej arenie kilka metrów dalej. W powietrzu unosiła się nieprzyjemna woń spalonej skóry, która przyprawiała mnie o mdłości. Zakryłam więc dłonią usta i nos, przyglądając się, jak troje szamanów zabieranych jest przez medyków na noszach, czemu wtórowały ich ciche jęki. Wcale nie chciałam się temu przyglądać, za to skrzętnie pragnęłam uniknąć spojrzenia na Hao. Miałam wrażenie, że i tak czuję bijącą od niego wściekłość.

Kątem oka dostrzegłam sędzię, który patrzył na mnie w milczeniu skupionym wzrokiem. Po dłuższej chwili skinął na mnie głową jakby w podzięce za to, co zrobiłam i rozgrzmiał jego głos oznajmiający, że Drużyna Gwiazdy Jedności wygrała. Dopiero w tej chwili, choć nie wiem dlaczego, zdecydowałam się spojrzeć na Asakurę. Wpatrywał się we mnie intensywnie lekko zmrużonymi oczami. Kiedy szybko odwróciłam od niego wzrok i omiotłam nim ludzi dookoła zdałam sobie sprawę z tego, że jestem w centrum zainteresowania.  Jakbym nie chciała na to patrzeć, dałam im tutaj małe przedstawienie.  Tylko, że oni patrzyli na mnie w taki sposób… Jakby zastanawiali się, nie tyle kim jestem, a raczej czym. Boże, gdyby wiedzieli, jak słuszne są ich nieme pytania!

Cofnęłam się niepewnie parę kroków w tył. Nie mogłam znieść tego bezczelnego wgapiania się we mnie. Nawet Yoh miał mieszankę różnych uczuć na twarzy i zwątpienie w oczach. Jakbym za chwilę miała na nich wszystkich napaść i pozbawić ich życia! Odwróciłam się na pięcie i najzwyczajniej w świecie uciekłam, gdzie mnie nogi poniosły czując jak w oczach zbierają mi się łzy. Dopiero teraz przy tych wszystkich ludziach zdałam sobie sprawę z tego, że nie należę ani do ich grupy, ani do szamanów. Byłam kimś… czymś zupełnie innym i znów bardzo to odczułam. Może faktycznie powinnam zdecydować się na odejście do Daimona? Może wcale nie byłoby to takie złe, jak chciał mi przedstawić Hao? Byłabym przecież wśród swoich…

W zamyśleniu nie zauważyłam nawet, że skierowałam swoje kroki w stronę naszego obozu. Zdałam sobie z tego sprawę dopiero w chwili, kiedy z oddali dostrzegłam pierwsze namioty. I właśnie w chwili, gdy chciałam zawrócić, odejść gdzieś stąd jak najdalej, usłyszałam szelest kilkanaście metrów przed sobą. Okazało się, że był to medyk, który zapewne zbierał właśnie jakieś rośliny do swoich miksturek. Miałam nadzieję, że mnie nie zobaczy, ale jak zwykle stało się odwrotnie, niż bym sobie tego życzyła. Machnął do mnie z lekkim uśmiechem i zaczął iść w moją stronę. Im bardziej się jednak zbliżał, tym mniej zadowoloną miał minę. W końcu stanął przede mną nieco zmartwiony z mocno zmarszczonym czołem. Chyba nawet nieco się bał i wcale mi się to nie podobało.

- Twoje oczy… - Aż za dobrze słyszałam nutkę paniki w jego głosie. Ściągnęłam brwi.

- Co z nimi? – zapytałam z lekką złością, choć akurat on niczemu nie był winien.

- Krwawią – powiedział cicho, robiąc jeszcze jeden krok w moją stronę. Nie od razu zareagowałam.

- Co do… - mruknęłam w końcu, niepewnie dotykając kącika mojego oka. Sądziłam, że płaczę, ale to co znajdowało się na moich palcach rzeczywiście było krwią. Kiedy wpatrywałam się w tą czerwoną ciecz dodarło do mnie, że tak właśnie mogą wyglądać teraz moje łzy. Od czasu przemiany nie zdarzyło mi się płakać, więc po prostu nie zauważyłam tego wcześniej… Och, cudownie! Jeszcze jedno dziwactwo, które trzeba będzie ukrywać przed światem zewnętrznym. Westchnęłam cicho, przecierając całą twarz dłońmi. – To nic. Jest w porządku – stwierdziłam, patrząc na stojącego przede mną mężczyznę.

- Jesteś pewna, że…

-Tak, do cholery! Jestem pewna! – wrzasnęłam, przerywając mu w połowie zdania. Czułam się po prostu źle i nie miałam najmniejszej ochoty na kontakty z kimkolwiek w tej chwili.

- Dobrze, spokojnie – powiedział dla kontrastu cicho.

Westchnęłam po raz kolejny i rozejrzałam się, a później skrzywiłam wyraźnie, gdy za jego plecami zobaczyłam pojawiającego się, wraz ze swoją drużyną, Asakurę, który najwyraźniej rozglądał się za mną. Właśnie namierzył mnie spojrzeniem i ruszył w naszą stronę. Nie mam pojęcia o czym sobie pomyślałam, ale w jednej chwili zniwelowałam odległość, jaka dzieliła mnie i Kaise. Pocałowałam go mocno, jednym okiem wyzywająco spoglądając na szamana, który zatrzymał się w pół kroku. Patrzył na nas ze zdegustowaną miną, ciskając w nas gromami z oczu, by ostatecznie obrócić się na pięcie, wrócić do swojego ducha i zniknąć z nim, Bóg jeden wie gdzie.

Minęła jeszcze chwila, nim odsunęłam się od medyka. Był chyba lekko zdziwiony, ale jednocześnie wyglądał na zadowolonego, na co skrzywiłam się nieznacznie. Czy ja przypadkiem nie miałam przestać dawać mu jakąkolwiek nadzieję? Szlag by to wszystko trafił! To przez tego idiotę, który chciał zabić niewinnych szamanów podczas turnieju! To wszystko jego wina! Ale z drugiej strony… Skoro już się stało, dlaczego mam nie wykorzystać mężczyzny stojącego przede mną do tego, by trochę zagrać na nosie jego mistrzowi? Wyglądało na to, że bardzo zdenerwuję brązowowłosego wycinając mu taki numer, a moim zdaniem jak najbardziej mu się to należało. Niech wie, że postępując niezgodnie z moralnymi zasadami mnie przy sobie nie zatrzyma. Zdecydowanie nigdy nie namówi mnie na popieranie morderstwa. Nawet jeśli to miałoby sprawić, że na ziemi żyłoby się lepiej!

- Wprowadzam się do twojego namiotu. – Tą decyzję podjęłam szybko i poinformowałam o niej dość chłodno. Mimo tego Kaise uśmiechnął się szeroko, jak dziecko, które dostało na urodziny wymarzoną ciuchcię.

- W porządku, ale co na to…

- Gówno mnie obchodzi, co on na to. Idę po swoje rzeczy – warknęłam krótko.

Nie zamierzałam dalej dyskutować na ten temat, więc minęłam go i zamaszystym krokiem ruszyłam w stronę lokum dzielonym z Hao. Weszłam do niego, chwyciłam swoją torbę, wrzucając do niej jeszcze kilka ubrań, które leżały wokół łóżka i opuściłam szybko. Poszłam razem z niebieskowłosym do niego. Już w środku odrzuciłam swoje rzeczy na bok i spojrzałam na chłopaka, który przysiadł na swoim posłaniu. Długo zastanawiałam się, czy powinnam zająć miejsce obok niego, ale w końcu zrobiłam to i uśmiechnęłam się sztucznie, ale chyba wystarczająco wiarygodnie, bo odwzajemnił ten gest.

Siedzieliśmy tak obok siebie w ciszy. Minęło dobrych kilkadziesiąt minut, a może nawet godzina. Nie mogłam zmieść tego milczenia, więc zdecydowałam się wyjść na zewnątrz. Kaise nie odpuścił mi pytania, dokąd się wybieram. Spojrzałam na niego łagodnie i powiedziałam, że idę się przewietrzyć. W rzeczywistości chciałam sprawdzić, czy Asakura wrócił już do obozu. Jako, że nie mogłam iść do jego namiotu, musiałam spytać kogoś, czy widział jak wraca. Złapałam pierwszą napotkaną osobę, by się tego dowiedzieć. Oczywiście spotkałam się z krzywym spojrzeniem, ale za to uzyskałam odpowiedź - jeszcze go nie było. Szczerze mówiąc w tej chwili zastanowiłam się nad tym, czy w ogóle dziś się pojawi i zdałam sobie przy okazji sprawę z tego, że za bardzo mnie to interesuje.

Warknęłam na samą siebie pod nosem i ruszyłam usiąść przy ognisku. Nie mogłam się jednak nacieszyć samotnością, bo w końcu dołączył do mnie medyk. Ponownie siedzieliśmy w ciszy, tylko tym razem on objął mnie delikatnie ramieniem i gładził moją rękę opuszkami palców. Nie odezwałam się, ale też nie odsunęłam. Skoro już zaczęłam tę grę, głupio byłoby się teraz z niej wycofać. Z resztą sama jeszcze nie wiedziałam, jak zakończyć to później bezboleśnie dla mężczyzny…

Nadszedł wieczór i zrobiło się chłodno, więc skryliśmy się w namiocie. Nie wyobrażałam sobie w tej chwili spania na jednym, ciasnym posłaniu razem z nim, ale wyglądało na to, że nie mam większego wyboru. Dlatego też zaraz po kolacji, przebrana w luźne dresy, położyłam się obok półnagiego medyka, wtulając plecy w jego klatkę piersiową. Objął mnie opiekuńczo ramieniem, pocałował w kark i rozluźnił się, a chwilę później już spał.

Mi nie było tak łatwo. Przede wszystkim czułam się naprawdę niekomfortowo. Wcześniej tłumaczyłam sobie, że spanie z Hao mi nie przeszkadza, bo zawsze dobrze jest mieć kogoś obok siebie, ale teraz wiedziałam już, jak bardzo chciałam się okłamywać. Te ramiona, które teraz mnie obejmowały były zupełnie inne, choć nie wiedziałam na czym polega różnica. To ciepło bijące od jego ciała również nie było takie samo. No i zapach…

Chyba naprawdę zaczęłam żałować, że zachowałam się tak, a nie inaczej. Westchnęłam sobie cicho pod nosem i mimo wszystko starałam się zasnąć. Niestety nie udało mi się to przez najbliższych kilka godzin. Otworzyłam szeroko oczy, gdy zaczynało już świtać i usiadłam nieco zbyt gwałtownie na posłaniu, przez co zrzuciłam z siebie bezwładną rękę niebieskowłosego. Nie obudził się jednak, więc odetchnęłam z ulgą. Wstałam cicho i przebrałam się, po czym wyszłam na zewnątrz.

Nie mogło być później niż czwarta rano, a to co wzięłam za wschód słońca, w rzeczywistości było dużym ogniskiem, przy którym siedział oczywiście długowłosy szaman. W pierwszej chwili chciałam się więc cofnąć, ale zauważył mnie, a nie miałam zamiaru go unikać. To znaczy, może i miałam taki zamiar, ale na pewno nie w momencie, gdy już mnie dostrzegł. Nie chciałam by myślał, że się go boję i najzwyczajniej w świecie uciekam. Dlatego odchrząknęłam i jakby nigdy nic podeszłam do ognia, siadając naprzeciwko chłopaka. Nie patrzyłam na niego, a w płomienie. Szczerze mówiąc chyba liczyłam na coś z jego strony. Nie wiedziałam jednak na co, a to czego się doczekałam, naprawdę mocno mnie rozczarowało.

Otóż wstał on, posłał mi krótkie, chłodne, rozczarowane spojrzenie i najzwyczajniej w świecie odszedł, zostawiając mnie samą. I nie wiem dlaczego, ale strasznie rozdrażniło mnie, może nawet lekko zabolało, jego zachowanie. Jak on w ogóle mógł mnie tak zignorować?! Zazgrzytałam zębami i wstałam zamaszyście, ruszając w bliżej nieokreślonym kierunku – byle dalej od tego człowieka. Nie miałam teraz ochoty być choćby kilkanaście metrów od niego. Nie chciałam też o nim myśleć, co wychodziło mi raczej średnio. Szlag by to…

Idąc lasem zauważyłam jedną, ważną rzeczy – że mimo ciemności bardzo dobrze widzę. Zdecydowanie była to przydatna umiejętność, ale jakoś nie mogłam się z niej w pełni cieszyć mając świadomość, że jest to część moich demonicznych umiejętności. Kręciłam się w kółko wśród drzew aż słońce naprawdę nie zaczęło leniwie wstawać. Ruszyłam więc w drogę powrotną.

Gdy wróciłam do obozu po moim „krótkim” spacerze, większość szamanów stała już na nogach i właśnie szykowało się śniadanie. Wróciłam do namiotu Kaise, który od razu spojrzał na mnie z uśmiechem i powiedział, że już się bał, że wróciłam do „mistrza”. Wprost nie mogłam się powstrzymać, by nie odpowiedzieć, że taki z niego mistrz, jak z koziej dupy trąba. On zaśmiał się na to stwierdzenie i ze łzami w oczach, wywołanymi rozbawieniem, poszedł po posiłek dla nas.

Później musieliśmy się rozdzielić, bo on miał niestety swoje zadania do wykonania, ale przychodziłam do niego co jakiś czas, by nieco mu poprzeszkadzać. Dodatkowo, gdy tylko widziałam, że Asakura znajduje się w pobliżu, decydowałam się na jakąś czułość w stosunku do niebieskowłosego, co zwykle kończyło się pocałunkiem. Po prostu nie mogłam się oprzeć temu, by nie zrobić czarnookiemu na złość. Nawet jeśli o tył głowy wciąż obijała mi się myśl, że w ten sposób krzywdzę medyka.

I właśnie w taki sposób spożytkowałam swoją energię w ciągu tego dnia, oraz siedmiu następnych. Wciąż mieszkałam w namiocie Kaise i coraz ciężej mi było dawać się całować. Zwłaszcza, że on nieustannie dążył do kolejnej bazy, o czym ja w ogóle nie miałam zamiaru myśleć. Nadszedł więc najwyższy czas, by zakończyć tę gierkę i zamierzałam go o tym poinformować już od dwóch dni, tylko nie znalazłam do tej pory odpowiednich na to słów. No, bo jak miałam powiedzieć mu, że jedynie go wykorzystałam? Że zabawiłam się jego kosztem? Boże, to brzmiało tak okrutnie nawet w moich myślach… Kiedy stałam się zdolna do ranienia ludzi w ten sposób?

Był ósmy dzień i właśnie na zewnątrz zaczynało się rozjaśniać. Mężczyzna, który standardowo obejmował mnie lekko swoim ramieniem, właśnie się budził. Spojrzałam na niego lekko podkrążonymi oczami. Od kiedy tu z nim byłam, nie sypiałam najlepiej. Tak czy inaczej nie byłam w stanie odwzajemnić uśmiechu, jakim mnie obdarzył, więc sam po chwili zmarkotniał. Zmarszczył lekko czoło, później odchrząknął, jakby zbierał się do powiedzenia czegoś ważnego.

- Dzień dobry… - mruknął w końcu, choć zdawało mi się, że nie to pierwotnie chciało wyjść z jego ust.

- Musimy porozmawiać… A właściwie ja muszę ci coś powiedzieć. – Obudziłam się tego dnia naprawdę wcześnie, więc miałam dużo czasu na przemyślenie całej sprawy i uznałam, że będzie mniej bolało, gdy zrobię to szybko. To jak z odklejaniem plastra, prawda? Im szybciej, tym lepiej i ma się to z głowy.

- W takim razie mów – odparł po dłuższej chwili. Odsunęłam się od niego i usiadłam. Objęłam nogi i oparłam brodę na kolanach.

- Nie chciałam, żeby tak wyszło. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale… Boże, nie wiem co sobie myślałam. Nie proszę cię o wybaczenie, ale chcę żebyś po prostu wiedział, że ten cały tydzień… Jesteś dla mnie kimś ważnym i drogim, ale nic ponad to. Nie pytaj mnie, dlaczego przez te siedem dni dawałam ci nadzieję na cokolwiek, bo sama tego nie wiem, ale to jest mój limit. Nie mogę dłużej udawać, że jestem tu ze względu na ciebie, a nie na siebie samą – szepnęłam cicho licząc na to, że jego reakcja nie będzie zbyt gwałtowna.

A jednak była. Zrobił coś, czego zupełnie się po nim nie spodziewałam. Po długiej chwili milczenia, która dłużyła mi się niemiłosiernie, nie zapytał mnie o nic, ani nawet się nie odezwał, tylko najzwyczajniej w świecie uderzył mnie w twarz i to z taką siłą, że aż przygryzłam sobie wargę. Później wstał, zarzucił na siebie pierwszą chwyconą w locie rzecz i wyszedł. Z kolei ja poczułam, jak robi mi się gorąco. Byłam zła. Na samą siebie, cholernego Hao i Kaise, który wyobrażał sobie to, co zasugerowałam mu swoim zachowaniem, i właściwie wcale nie był niczemu winien… Jego jedyną winą było to, że uwierzył w szczerość moich zachowań. Naiwnie sądził, że to znaczy dla mnie to samo, co dla niego. Tak, to była jego jedyna wina.

Widząc, że wokół mnie powoli zaczyna robić się nieciekawie ze względu na ciepło, jakie wytwarzałam, postanowiłam wyjść, żeby niczego nie zniszczyć. Idąc między drzewami napadła mnie kolejna myśl – że chcę jak najszybciej opuścić Dobie Village, pójść do Daimona, choć nie miałam zielonego pojęcia, gdzie i jak go znaleźć, a później dowiedzieć się o sobie tak wiele, jak tylko dam radę, nawet kosztem nie koniecznie przyjemnego obcowania z bandą demonów. To była gwałtowna, zupełnie nieprzemyślana decyzja, a jednak byłam jej pewna jak niczego dotąd. Śmieszne, prawda? Im więcej człowiek się zastanawia, tym więcej ma wątpliwości. Więc czy nie lepiej od razu podejmować decyzje? Tak w tej chwili myślałam.

Zamierzałam więc wezwać moją smoczycę i się ulotnić, zostawiając swoje rzeczy, oraz tych dwóch mężczyzn bez choćby jednego słowa wyjaśnienia. Wątpliwości jakie powoli zaczynały się rodzić w mojej głowie, były skutecznie blokowane przez złość, która ogarnęła mnie niewiadomo skąd. I powiem szczerze, że miałam ochotę zabić wzrokiem człowieka, który nagle pojawił się przede mną, zastępując mi drogę.

- A panienka dokąd się wybiera? – zapytał, co uznałam za naprawdę spory brak wychowania. Zmierzyłam go spojrzeniem.

Miał granatowe, nieco dłuższe włosy, ułożone w sposób bardzo przypominający mi moją własną fryzurę, jeszcze z przed przemiany. Z resztą od razu zauważyłam, że jest nieco podobny do tamtej starej mnie. Jedyne co nas różniło, to kolor oczu – jego były złocisto-żółte i wydawały się jakby delikatnie świecić. Uśmiechał się do mnie szeroko, ukazując rząd prostych, śnieżnobiałych zębów. Był wyższy ode mnie o głowę i miał na sobie długi do ziemi, czarny płaszcz. Na oko mógł być starszy ode mnie o pięć lat, może nawet trochę więcej. No i wydawał się nic nie robić sobie z gorąca, jakie wytwarzałam, co wywołało przez chwilę grymas zdziwienia na mojej twarzy, ale nie zamierzałam o nic go pytać.

- Nie radzę w tej chwili mnie prowokować, więc zejdź mi z drogi, a nie stanie ci się krzywda – syknęłam.

- Och, jaka bojownicza. No już, już, spokojnie, Myszko – powiedział, cofając się o krok i unosząc dłonie w obronnym geście. Nie mniej wcale nie zrobił tego, bo rzeczywiście się bał. On zwyczajnie ze mnie kpił! Świetnie! Nie ma to jak w nerwach spotkać jakiegoś pajaca! Czy ja mam jakiegoś pecha, że spotykam takich mężczyzn?

- Jak mnie nazwałeś? – warknęłam coraz mniej spokojna. Byłam gotowa go wyminąć, nim zbierze mi się na robienie mu krzywdy, ale nie pozwolił mi na to.

- Myszką. Nie podoba ci się? – zapytał.

- Och, oczywiście. Jestem naprawdę wniebowzięta! Nie ma to jak zostać przez zupełnie obcą osobę nazwaną w sposób tak przesłodzony, że aż próchnica się tworzy na zębach!

- I do tego masz cięty język. Nie sądziłem, że będziesz tak dobrym demonem – mruknął, zakładając ręce na piersi i z dziką satysfakcją patrząc, jak moje oczy rosną w zdziwieniu. Skąd on do cholery wiedział, że jestem demonem? Znam go? A może on zna mnie? No i kim jest? Ach, te cholerne pytania! Czy one są jakimś bumerangiem, że tak wciąż do mnie wracają?

- Co powiedziałeś? – powiedziałam po dłuższej chwili ciszy.

- Oj, Myszko, Myszko. Chciałaś zapytać skąd to wiem, prawda? Widzisz… Wiem o tobie wiele rzeczy i chętnie ci wszystko opowiem, jeśli ze mną pójdziesz.

- Ha! Dobre sobie. Myślisz, że jestem aż tak naiwna? Co chwila ktoś czyha na moje życie, więc nie sądzę, żebym była skłonna pójść z pierwszym lepszym obcym, Bóg jeden wie dokąd! Zapomnij. – Ponownie próbowałam go wyminąć i tym razem się udało, ale nie minęło pięć sekund, jak znów stał naprzeciwko mnie. Ta szybkość skłaniała mnie tylko do jednej refleksji. – Ty też jesteś demonem…

- Zgadza się – powiedział, ponownie szczerząc się w uśmiechu. – Przedstawię się może. Jestem Akija Koishoto, demon o żywiole wody. Cieszę się, że w końcu cię poznałem, Karmen.

- Skąd znasz moje imię?

- Pytania, pytania… Znam wiele odpowiedzi, ale musisz zaryzykować i pójść ze mną. Może jednak jesteś bardziej skłonna, niż mi powiedziałaś?

- Nie sądzę.

- W porządku. – Klasnął w dłonie jakby z uciechą. - Skoro ty nie chcesz iść ze mną, ja mogę iść z tobą. Nie ma problemu – stwierdził wesoło.

- Słucham?

- To bardzo dobrze, że czasem słuchasz. Co prawda z tego, co widziałem, raczej rzadko kogokolwiek, ale postaramy się to sprostować.

- Dobrze ci radzę, lepiej… - zaczęłam, ale po chwili namysłu przerwałam. Wzruszyłam lekko ramionami. - A z resztą… Czym ja się w ogóle przejmuję? – warknęłam sobie cicho pod nosem, ruszając przed siebie.

W pierwszej chwili sądziłam, że ten typek zrezygnował, ale po jakichś dwudziestu minutach dogonił mnie i szedł ze mną ramię w ramię, nucąc coś wesoło pod nosem. Jego czarny, długi płaszcz robił niesamowicie dużo hałasu, ocierając się o każdą możliwą roślinę na naszej drodze, co jeszcze bardziej mnie denerwowało. Myślałam po prostu, że jak tak dalej pójdzie, to zwyczajnie mnie rozsadzi. Wokół mnie i tak już wszystko usychało.

- Powinnaś trochę ochłonąć, bo zaraz wywołasz tu porządny pożar – powiedział nagle, patrząc na mnie z lekko ściągniętymi brwiami. I mogłabym dać sobie rękę uciąć, że ulewa, która złapała nas dziesięć minut później była jego zasługą, skoro rzeczywiście był demonem o żywiole wody. Stanęliśmy razem pod jakimś drzewem, które na moje oko dawało największe schronienie i czekaliśmy aż pogoda nieco się uspokoi, ale nic nie wskazywało na szybkie rozjaśnienie, bo zaczynało grzmieć.

- Może łaskawie powiesz mi, skąd się znamy? – warknęłam.

- Myślę, że przyjdzie na to…

- Och, litości! – przerwałam mu nim skończył. - Już jeden mi tak mówił. Mam dość kłamstw, ukrywania prawdy i wciskania mi kitu, że dowiem się wszystkiego w swoim czasie! Już zbyt długo czekam na odpowiedzi, zbyt długo męczę się nie mogąc ich odnaleźć, więc jeśli wiesz cokolwiek, co mogłoby uspokoić moją duszę, to słucham cię uważnie tu i teraz. Jeśli z kolei będziesz mi kazał czekać, to możemy się już w tym miejscu pożegnać, bo nie zamierzam czekać na cokolwiek – wykrzyczałam mu prosto w twarz.

Patrzył na mnie chwilę, później spojrzał w niebo i ponownie zerknął na mnie. Westchnął, przeczesał palcami swoje długie, związane w tej chwili w luźną kitkę włosy i spuścił głowę. Wymamrotał coś pod nosem, a ja poczułam, jak zaczyna mi się kręcić w głowie. Nogi zmiękły mi i zaczęły uginać się pod ciężarem mojego własnego ciała. Byłam pewna, że to jakieś dziwne czary, ale nie miałam już siły nawet, by podnieść rękę i zamachnąć się na niego. Nim straciłam przytomność, zdążyłam jeszcze przekląć dość głośno.

*

Granatowowłosy mężczyzna wziął jej bezwładne ciało w ramiona i kucnął, kładąc ją na ziemi. Odgarnął z jej twarzy kosmyki włosów i uśmiechnął się lekko. „Wygląda tak spokojnie” – pomyślał. Był naprawdę zadowolony z tego, że może ją zobaczyć. Od ich ostatniego spotkania minęło wiele lat. I choć nie miała w tej chwili swojego pierwotnego wyglądu, rozpoznał ją od razu. 

Obserwował ją już od jakiegoś czasu i dowiedział się, że swoją przemianę miała naprawdę niedawno. W pierwszej chwili zdziwił się nieco, ale dotarło do niego, że to przez to, że była wychowywana przez ludzi. Gdyby nie to, umarłaby i narodziła się ponownie już w wieku dwóch lub trzech lat.

- Och, moja mała – powiedział cicho, jakby nie chciał jej zbudzić, choć doskonale wiedział, że czar którego użył, będzie działał przez dobre kilka godzin.

Wstał po dłuższej chwili, trzymając ją w ramionach. Choć deszcz nadal padał, krople omijały ich, jakby byli w niewidzialnej bańce, która ich chroniła. Zamierzał zabrać dziewczynę do swojego domu, nauczyć ją wszystkiego i w końcu powiedzieć wszystko, co powinna wiedzieć. Był jej to winien za to, że nie potrafił odnaleźć jej wcześniej… Przyśpieszył krok, a później zaczął biec przed siebie. Najwyższy czas opuścić Dobie Village.

*

Kiedy zaczęłam się budzić, czułam się jak rozjechana przez walec. Strasznie bolała mnie głowa i nie mogłam żadnymi siłami zmusić się do otworzenia oczu. Zdawało mi się, że jestem w namiocie Hao, ponieważ leżałam na łóżku, więc czułam się całkiem bezpieczna. Przykryłam się po samą brodę i zdecydowałam się na kolejną drzemkę, choć zupełnie nie pamiętałam jak tu trafiłam, ani nawet o tym, co za numer mu wykręciłam.

Jednak gdy obudziłam się po raz drugi, myślałam już nieco trzeźwiej, choć ból głowy mnie nie opuszczał. Stopniowo przypominałam sobie zdarzenia z poprzedniego… Nie, zaraz. Nawet nie wiedziałam ile czasu już upłynęło… Tak czy siak obrazy zaczęły mnie zalewać, czego wynikiem było gwałtowne otworzenie przeze mnie oczu. Usiadłam i rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam jednocześnie od razu szukając w nim kogoś obcego, ale na szczęście byłam sama.

Było tutaj okropnie ciemno, co oczywiście wcale mi nie przeszkadzało, a było winą zasłoniętych ciężkimi, czerwonymi zasłonami okien. Dodatkowo to wrażenie pogłębiały prawie czarne ściany. Jedynym źródłem nikłego światła, był świecznik na ścianie niedaleko łóżka. Przy suficie znajdował się duży, kryształowy żyrandol, który jednak nie był zapalony. Gdy powiodłam wzrokiem po ścianach, zauważyłam kilka mebli – wysoką, mahoniową szafę, obok niej dwie półki na książki z tego samego drewna, fotel o czerwonym obiciu kawałek dalej. Na środku samym środku, na pięknym, wzorzystym dywanie, stał stolik do kawy i sofa. Obok mnie z kolei były dwie małe szafki nocne z szufladkami. Jednak najbardziej w całym wystroju zainteresowały mnie dwie pary drzwi. Jedne były bliżej, tuż po lewej. Drugie na przeciwległej ścianie, dokładnie na jej środku. Postanowiłam najpierw sprawdzić te, które były zaraz obok.

Wstałam, wsuwając na stopy buty, które ktoś najwidoczniej mi wcześniej ściągnął i ruszyłam w ich kierunku. Spodziewałam się, że będą zamknięte, ale ustąpiły od razu. Nie mniej rozczarowałam się, gdy okazało się, że po ich drugiej stronie jest łazienka, utrzymana w kolorze bieli i czerni. Zamknęłam je więc, nie mając najmniejszej ochoty nawet na rozglądnięcie się w koło i spojrzałam przez ramię na drugie drzwi. Ruszyłam niepewnie w ich stronę i gdy byłam dokładnie w połowie pokoju, ktoś z zewnątrz nacisnął na klamkę. Zdrętwiałam w jednej chwili, czekając aż ów osoba wejdzie do środka i zastanawiając się, czy powinnam od razu zaatakować…