Rozdział XVII

W końcu! Rozdział jest krótszy niż planowałam, ale jest. Nadal mam jednak wątpliwości odnośnie dalszego prowadzenia bloga. Jestem kompletnym beztalenciem, jeśli chodzi o znajdywanie sobie czytelników i ich utrzymaniem, jeśli już jacyś się znajdą. Obiecałam sobie skończyć tę historię, ale nie koniecznie ją publikować. A tutaj gonią mnie terminy, których i tak nie umiem utrzymać, czym zawodzę siebie i potencjalnych czytelników. Decyzję o tym, czy zachowam bloga czy nie, podejmę w najbliższym czasie. Możliwe, że wrócę po raz trzeci, gdy będę miała napisaną całość. To pozwoli mi publikować regularnie i częściej niż raz na miesiąc.

Dobra, to tyle mojego biadolenia. A teraz zapraszam na kolejny rozdział i pozdrawiam.

*********************************************************************

„Twój los jest w twoich rękach”

Mimo moich usilnych starań i niezliczonej ilości zimnych okładów, gorączka Karmen nie spadała. Mało tego – regularnie podnosiła się i w chwili obecnej wynosiła ponad pięćdziesiąt stopni Celsjusza. Czułem się naprawdę bezradny, bo nie było już nic, co mógłbym dla niej zrobić. Nie pomagały zioła, miksturki. Po prostu nic. To co się z nią działo wykraczało daleko poza moją medyczną wiedzę. Szczerze mówiąc podejrzewałem nawet, że to w ogóle nie ma nic wspólnego z tradycyjną medycyną. Miałem wrażenie, że to jakieś nieznane mi czary, klątwa, opętanie… W innych okolicznościach człowiek już dawno leżałby martwy mając tak wysoką gorączkę.

Mistrz, który chodził w kółko po namiocie i co chwila znikał na kilkanaście minut, zdawał się wiedzieć nieco więcej na temat tego, co się dzieje z niebieskowłosą. Nie dość jednak, że nie chciał powiedzieć mi ani słowa w tym temacie, to w dodatku również nie umiał temu zaradzić. Przynajmniej tak sądziłem, chociaż nie wiedziałem nad czym tak intensywnie się zastanawia cały ten czas.

- Muszę przyprowadzić pomoc… - odezwał się ni z tego ni z owego, tuż po kolejnym jęku wydanym przez dziewczynę. Nie mogłem i wcale nie chciałem wyobrazić sobie, jak wielki ból musi odczuwać.

 - Pomoc? – szepnąłem z nutką zdziwienia.

Nie miałem pojęcia, co ma na myśli. Innego medyka? Z resztą nieważne – jeśli uważa, że jest na tej planecie ktoś, kto jej pomoże, dlaczego nie zdecydował się na to wcześniej? Gotów byłem naprawdę się zdenerwować, ale powaga sytuacji nie pozwoliła mi na to. No i mimo wszystko on, proszący kogoś o przysługę? Chyba nigdy nie widziałem, by robił coś takiego. Ona musiała dla niego znaczyć naprawdę wiele, skoro był gotów, według swojego toku myślenia, zniżyć się do proszenia. Za dobrze go znałem, by nie myśleć w ten sposób.

- Tak. Kogoś, kto być może będzie wiedział, co się dzieje… - mruknął cicho. – Będziesz musiał zebrać parę szamanów jako ochronę – dodał, unosząc na mnie wzrok.

- Skoro ten… ktoś ma pomóc, to po co nam ochrona?

- Bo nie tylko ja chcę ją mieć – oznajmił krótko, na co zmrużyłem lekko oczy.

Po tych słowach brązowowłosy zamaszystym krokiem opuścił namiot. Spojrzałem za nim nieco zdezorientowany. Wiedziałem, że jest naprawdę źle, ale żeby sprowadzać na ratunek kogoś, kto może próbować odebrać nam Karmen? Spojrzałem na nią zastanawiając się, co ma w sobie takiego, że każdy chciałby ją mieć dla siebie. I czy aby na pewno każda z tych osób patrzy na nią pod tym samym kątem?

Pogładziłem jej rozpalony, mocno czerwony policzek. Ledwo mogłem ją dotknąć, bo zwyczajnie parzyła mnie w dłoń. Była niemal jak żywa pochodnia. Westchnąłem cicho i zmieniłem jej okład na nowy, który od razu zaczął parować. Mruknęła cicho, jakby ją to zabolało. Nie miałem pojęcia, czy długo jeszcze to wytrzyma. Była silna, ale nie nieśmiertelna. Dlatego miałem nadzieję, że Asakura coś wskóra.

- Będzie dobrze… - powiedziałem do niej. A może tak naprawdę zapewniałem o tym samego siebie? Bo bałem się jak cholera, że to wszystko źle się skończy. Wstałem po chwili, by zgodnie z zaleceniami zebrać paru najsilniejszych szamanów. Wolałem, by nie dochodziło do niepotrzebnej potyczki, ale nie wykluczałem takiej możliwości, skoro sam Asakura się tego spodziewał…

Osoby, które wyznaczyłem do tego zadania, nie były raczej średnio zadowolone z tego, że każę im coś robić. Podejrzewałem, że w razie czego niechętnie będą nadstawiać karku za niebieskowłosą i zrobią to ze zwykłego strachu przed mistrzem. Słyszałem, jak tutaj o niej mówią. To była czysta i niczym nieuzasadniona nienawiść, której zupełnie nie rozumiałem. Nie miałem jednak żadnego wpływu na to, co o niej myślą.

Wytłumaczyłem im krótko,  co właściwie mają robić, na co jeszcze bardziej się skrzywili, uznając to zapewne za zwykłą stratę czasu. Udaliśmy się do namiotu, w którym leżała Karmen. Zagotowało się we mnie, gdy zobaczyłem uśmiech na kilku twarzach, kiedy ich oczom ukazało się jej cierpiące ciało. Miałem wielką ochotę zaatakować tych paru typków i porządnie ich zbić.

W takich chwilach jeszcze bardziej czułem, że nie jestem taki, jak oni. Może czasem grałem podobnego do nich, ale byłem tutaj tylko ze względu na moją siostrę, a nie jak większość tutaj – z nadzieją na władzę i potęgę, którą obiecał im Hao. Zgodziłem się zostać medykiem w obozie, ponieważ Rosaline zdecydowała się dołączyć do brązowowłosego. Była nim zauroczona od samego początku i nie zauważyła nawet jakim człowiekiem on jest. Z resztą do tej pory jest zaślepiona. Wielokrotnie próbowałem ją namówić do tego, by uciekła razem ze mną. Nic z tego. Ale nadzieję straciłem dopiero, kiedy Caroline wzięła ją pod swoje skrzydła. Nauczyła ją jak być wredną suką, którą sama była. I po jakimś czasie moja siostra rzeczywiście zaczęła lubić dręczenie innych, używanie siły zamiast słów. W pewnym momencie zacząłem nawet wątpić, czy wciąż jeszcze widziała we mnie swojego brata…

- Kaise! Stoimy tu jak banda idiotów już godzinę! – odezwał się jeden mężczyzna. – Kiedy mistrz wróci?!

- Właśnie. Jest tu cholernie gorąco i duszno – mruknęła dodatkowo brązowowłosa szamanka, machając sobie przed twarzą dłonią, by choć trochę się ochłodzić. - Nie mam zamiaru sterczeć tu cały dzień.

- Nie wiem, kiedy wróci. Kazał was zebrać i czekać tu. Najwidoczniej miał ku temu powód, ale jeśli naprawdę chcecie, możecie wyjść – powiedziałem. Połowa z nich ruszyła w stronę wyjścia, nim zdążyłem dokończyć. - Z przyjemnością będę oglądał, jak spotyka was kara za brak posłuszeństwa. – Uśmiechając się nieco złośliwie, gdy zatrzymałem ich w pół kroku. Wrócili na swoje miejsca i nikt się już więcej nie odezwał.

Westchnąłem cicho. Też zaczynałem już się nieco niecierpliwić. Czasu było coraz mniej, a jedyne, co mogłem robić, to czekać na powrót Hao. Ciszę w jego namiocie przerywały jedynie ciche jęki i powarkiwania Karmen, która zaczęła wyginać plecy w łuk co jakiś czas. Starałem się przytrzymywać ją, dociskać do łóżka, ale to zdawało się sprawiać jej jeszcze więcej bólu, więc w końcu przestałem to robić. Czułem, że ona zaczyna umierać…

                                                              *

Szedłem szybkim krokiem w kierunku wielkiego zamku. Wiatr gwizdał między drzewami. Proszenie tego drania o pomoc było ostatnią rzeczą, którą chciałbym kiedykolwiek zrobić. Byliśmy swoimi przeciwnikami, żeby nie powiedzieć wrogami, już od lat i przysięgam, że gdyby tylko było inne wyjście, nie zbliżyłbym się do niego z własnej woli. Ale on był jedyną osobą, która mogła coś poradzić. Jakby nie patrzeć znał się na tym jak nikt inny spośród żyjących.

Kiedy dotarłem do murów budynku, ktoś już czekał na mnie przed żeliwną bramą. Zostałem wpuszczony do środka przez rosłego, błękitnookiego mężczyznę, którego obdarzyłem chłodnym spojrzeniem. On pozostał niewzruszony i z kamienną twarzą wprowadził mnie do środka. W takim towarzystwie nawet ja nie mogłem czuć się bezpiecznie…

Zostałem zaprowadzony do owalnej komnaty, gdzie na białym tronie spokojnie siedział białowłosy. Usłyszałem cichy trzask za plecami, więc odwróciłem się. Drzwi zostały zamknięte i nie powiem, by mi się to podobało. Nie mniej zbliżyłem się do środka pomieszczenia. Mężczyzna przede mną uśmiechnął się lekko na mój widok, wsadzając do ust kolejne winogrono. Aż za dobrze wiedziałem, że tu na mnie czekał. Wiedział, że w końcu będę zmuszony przyjść. Zmrużyłem lekko oczy.

- Kopę lat – powiedział, wstając i robiąc kilka kroków w moją stronę. – Czym sobie zasłużyłem na wizytę wielkiego Hao Asakury? – zapytał z nutką kpiny w głosie, patrząc na mnie uważnie.

- Jeśli wiesz, co się z nią dzieje, pomóż jej. Jeśli nie wiesz, to powiedz mi od razu, żebym nie tracił czasu – mruknąłem chłodno.

- Widzę, że od razu przechodzisz do konkretów. Ale mimo wszystko mógłbyś być nieco milszy. Przychodzisz tu po pomoc, więc jeśli chcesz ją dostać, okaż trochę szacunku. - Obok nas pojawiła się ciemnowłosa dziewczyna, podając nam na srebrnej tacy filiżanki z zieloną herbatą. Spojrzałem na nią niemal morderczo.

- Daimon… Ona umiera – warknąłem.

- Wiem o tym doskonale – odpowiedział lekko, jakby zadowolony był z tego faktu i uśmiechnął się. Uniosłem brew.

- Sądziłem, że zależy ci na tym, by żyła.

- I nie myliłeś się. Ale żeby mogła żyć, musi najpierw umrzeć… - W jednej chwili chwyciłem go za kimono, które na sobie miał i uniosłem lekko do góry. Bezczelnie zaśmiał mi się w twarz. – No proszę. Znałem cię jako bardziej opanowaną osobę. – W odpowiedzi sapnąłem jedynie i puściłem go, odchodząc od niego metr lub dwa.

- Pomożesz, czy nie, do cholery?! – krzyknąłem. Był moją ostatnią deską ratunku, ale wyglądało na to, że nie zamierza ruszyć nawet małym paluszkiem. Droczył się ze mną, a nie miałem czasu na takie gierki. Liczyła się każda minuta. Białowłosy cmoknął kilka razy.

- Nie słuchasz mnie, mój przyjacielu. Ona MUSI umrzeć, żeby żyć – powtórzył, patrząc mi głęboko w oczy. Jednocześnie chwycił swoją filiżankę i upił z niej łyk. - Rozumiesz?

Patrzyłem na niego długo, nim zrozumiałem co ma na myśli. Jeśli ten przeklęty demon mówił prawdę, musiałem jak najszybciej wrócić do obozu. Miałem przeczucie, że finał tego wszystkiego jest już bliski i chciałem przy tym być. Zakląłem pod nosem i ruszyłem szybkim krokiem do wyjścia. Wyjście zasłonił mi ten sam niebieskooki, który mnie tutaj przyprowadził. Gdy chciałem go wyminąć, pchnął mnie lekko. Od razu odwróciłem się w stronę Daimona, zadając mu nieme pytanie.

- Skoro już przyszedłeś, nie obrazisz się chyba, jeśli pójdziemy z tobą? Chciałbym zobaczyć jej ponowne narodziny… - powiedział z uśmiechem, podczas gdy jasnowłosa kobieta, jego prawa ręka, zakładała już płaszcz na jego ramiona. Nie miałem wiele do gadania. Gdybym się nie zgodził i tak by poszli, a nie miałem zamiaru tracić na to czasu. Co prawda z miłą chęcią zerwałbym mu z twarzy ten jego wieczny uśmiech, ale pozostało to jedynie w mojej wyobraźni. Chwilę później we trójkę opuściliśmy zamek.

Gdy tylko znaleźliśmy się po drugiej stronie lasu, gdzie nic już nie blokowało mojego foryoku, przeniosłem nas wszystkich do obozu. Chciałem jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Wszedłem do mojego namiotu i omiotłem wszystkich wzrokiem. Znajdowało się w nim około dziesięciu szamanów, których zapewne sprowadził medyk. Nie wiedziałem czego spodziewać się po demonach, więc uznałem, że nikogo nie będę stąd wypraszał. Skinąłem na Kaise, aby odsunął się od niebieskowłosej leżącej na łóżku. Choć nie było mnie zaledwie pół godziny, jej stan znacznie się pogorszył. Nie musiałem być ekspertem, żeby to zobaczyć. Była cała mokra, cała jej twarz była czerwona, tak samo z resztą jak skóra na innych częściach ciała. Czułem też silne ciepło od niej bijące.

- Kompresy są nieskuteczne. Woda zwyczajnie… paruje. Nie wiem jak to w ogóle jest możliwe – powiedział do mnie cicho medyk, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami. Aż za dobrze widziałem w nich strach. Nie odpowiedziałem mu ani słowem, bo co miałbym powiedzieć? Że musimy dać jej umrzeć? Zbyt wiele pytań by to zrodziło, a nie miałem sił, żeby wszystko tłumaczyć. Z resztą wcale nie miałem pewności co się stanie. Musieliśmy po prostu obserwować i czekać. Nic innego mi nie pozostało, jak wierzyć w słowa białowłosego i to, że niebawem dziewczyna się przebudzi…

                                                              *

Kiedy mistrz wrócił, niemal odetchnąłem z ulgą. Zwłaszcza, że przyprowadził z sobą dwoje nieznanych mi ludzi. Zapewne tych, którzy mieli pomóc. Miałem nadzieję, że teraz będzie już dobrze. Ale gdy odsunąłem się by zrobić im miejsce, oni nawet nie próbowali podejść bliżej. Zwyczajnie stali metr od Karmen i gapili się jak szpak w pięć groszy. Ale krew zalała mnie dopiero, kiedy zauważyłem, że białowłosy mężczyzna uśmiecha się lekko pod nosem, jakby bawiło go to co widzi. Również Asakura zupełnie nic nie robił. Tak, jakby czekali na zbawienie!

- No zróbcie coś, do cholery! – krzyknąłem w końcu, nie wytrzymując. Nie miałem zamiaru trwać w tej bezczynności. Chciałem chwycić nieznajomego za ramiona, by porządnie nim potrząsnąć i kazać mu ruszyć tyłek, ale znikąd pojawiła się przede mną kobieta, która tu z nim przyszła. Uderzyła mnie w brzuch z taką siłą, że aż zgiąłem się w pół.

- Zostaw go – Na dźwięk tych słów dziewczyna wyprostowała się i stanęła znów przy prawej ręce mężczyzny, podczas kiedy ja syknąłem cicho z bólu, odchodząc kilka kroków od tej dziwnej pary. Nigdy bym nie pomyślał, że w tak drobnej osobie może być tyle siły… Nie odezwałem się już, ale wściekłym spojrzeniem skakałem od osoby do osoby.

- Miałeś sprowadzić pomoc! – sapnąłem w stronę Hao po dobrych paru minutach ciszy.

Chciałem usłyszeć choć słowo wyjaśnienia, ale on jedynie spojrzał na mnie kątem oka, nic nie mówiąc. Nie miałem zielonego pojęcia, co się tutaj dzieje, ale nie mogłem znieść tego, że niebieskowłosa cierpi, a zupełnie nikt nie próbuje z tym czegoś zrobić, więc po dłuższej chwili zastanowienia wyszedłem na zewnątrz. Pieprzony… Chory… Ach! Nie mogłem w swoim słowniku znaleźć na tyle ohydnych słów, by opisać czarnookiego!

Stałem tam pod tym namiotem, a w zasadzie kręciłem się w kółko z niecierpliwością, czekając na to, co się wydarzy. Nic innego mi nie pozostało, choć miałem cholerną ochotę coś zrobić. A najlepiej komuś - jakąś krzywdę. Myślałem, że prędzej umrę, niż coś faktycznie się stanie, gdy nagle ktoś wybiegł na dwór, potrącając mnie i niemal przewracając się na ziemię. Miał przerażenie w oczach. Zaraz za nim ruszyła reszta. Nie trudno mi było się domyślić, że uciekają. Nie wiedziałem jedynie dlaczego. Spojrzałem za nimi zdziwiony, a później od razu zajrzałem do wnętrza namiotu. Poczułem ból, gdy żar uderzył mnie w twarz, parząc skórę. Zamknąłem oczy i cofnąłem się parę kroków. W tym samym czasie na zewnątrz przyspieszonym krokiem wyszedł również mistrz. Jedynie ci nieznani mi ludzie zostali w środku, jakby zupełnie nie przeszkadzało im to, co się dzieje.

Nie byłem w stanie wydusić z siebie słowa. Z resztą po chwili i tak nikt nie byłby w stanie mnie usłyszeć, bo zrobiło się głośno. To brzmiało jak pisk czajnika, w którym gotuje się woda, ale był zdecydowanie bardziej przeszywający, przerażający i donośny. Nie miałem pojęcia, skąd wydobywa się ten dźwięk, ale wszystko wskazywało na to, że ma źródło w tym samym miejscu, co gorąco, które powoli zaczęło zamieniać się w płomienie wokół ciała Karmen. Ogień oplótł ją swoimi językami, które wcale jej nie parzyły. Wydawały się jedynie ją smagać, choć normalny człowiek zapewne zamieniłby się już w kupkę popiołu. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę. Ale nie miałem już wątpliwości co do tego, że nie jest ona zwykłą szamanką. Ale jeśli nie, to kim tak naprawdę jest…?

                                                              *

Czułam, jak przenoszą mnie do namiotu i przez chwilę wszystko widziałam. Ale nawet gdy moje oczy się zamknęły, byłam świadoma tego, co dzieje się wokół mnie. Przez długi czas było mi strasznie gorąco. Jakby ktoś zostawił mnie na pełnym słońcu latem. Słyszałam dźwięki z zewnątrz, urwane słowa i czułam chłodny dotyk na swojej skórze. Każda komórka ciała rwała mnie niemiłosiernie i myślałam, że nie może być gorzej. Ale prawdziwie piekło zaczęło się w momencie, kiedy przestałam odbierać jakiekolwiek bodźce z otaczającego mnie świata. Wszystko ucichło, otaczała mnie jedynie przerażająca czerń. Pozostał jedynie przeszywający moje ciało ból, płonący w moich żyłach niczym ogień i zżerający mnie od środka. Chciałam płakać, krzyczeć, wić się w agonii, ale nie mogłam zmusić się żadnego swojego mięśnia do poruszenia się. Czułam się jak w najgorszym koszmarze. To było nie do wytrzymania. Chciałam, żeby to się skończyło. Teraz, jak najszybciej.

Przyznaję - najzwyczajniej w świecie chciałam umrzeć. Niemal się o to modliłam. Ale nie ukojenie nie przychodziło. Każda kolejna sekunda dłużyła się niemiłosiernie. A może w rzeczywistości były to godziny? Zupełnie straciłam poczucie czasu. Byłam zamknięta w swojej własnej rzeczywistości, wewnątrz swojego umysłu. I nie wiedziałam jak długo będę musiała to znosić. Błagałam w duchu, by ktoś z zewnątrz jakimś sposobem to zakończył – nawet jeśli oznaczałoby to zabicie mnie w najbardziej bolesny sposób. Wszystko wydawało mi się w tamtej chwili lepsze od tego, co się ze mną działo.

I wtem zobaczyłam małe światło, tak jasne, że niemal białe. Oślepiło mnie, po czym zgasło tak szybko jak się pojawiło i ponownie znalazłam się w całkowitej ciemności. Nie miałam pojęcia, co się stało, ale w jednej chwili okropny ból zniknął, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Czyżby moje modły zostały wysłuchane i jednak umarłam? Jeśli tak, to gdzie się znalazłam? Czy tak właśnie wygląda piekło? I co to za studnia przede mną?

Tak. Na samym środku – o ile w ogóle można tak to nazwać, bo wydawało mi się, że nie ma tu żadnych ścian ograniczających przestrzeń – znajdowała się okrągła, biała studnia, bo brzegi wypełniona wodą. Gdy tylko zrobiłam krok w jej stronę, tafla zamigotała delikatnym, srebrzystym światłem. Podeszłam do niej na chwiejnych nogach i zajrzałam do środka. To, co wydawało mi się wodą, było czarną breją o jasnej poświacie. I zobaczyłam w niej… siebie.

Nie było to jednak odbicie mojej twarzy, a moje unoszące się nad ziemią ciało, otoczone płomieniami, które jeszcze przed chwilą tak bardzo mnie raniły. Jak to możliwe, że widziałam siebie, stojąc w tym miejscu? Dziwnym, nieznanym, przeraźliwie cichym i zimnym miejscu. Moją głowę zalał potok myśli, więc chwyciłam się za nią i przymknęłam oczy.

Gdy ponownie spojrzałam w dół, starałam się wzrokiem odnaleźć Hao. A kiedy już znalazłam, nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Albo najzwyczajniej w świecie nie chciałam… Brązowowłosy stał bowiem nieopodal demona, który nie tak dawno temu uwięził mnie w lochu na pustyni. Kolejna salwa pytań wywołała ponowny zawrót głowy. Od samego początku go znał? A może to on kazał mu mnie wtedy uwięzić? Nie wiedziałam, czy to ma jakikolwiek sens. On też wydawał się zaskoczony, gdy nas zaatakowano. A może jedynie tak dobrze udawał?

Przymknęłam ponownie oczy. Zdecydowałam się wyciągnąć dłoń w stronę obrazu w studni. Dotknęłam palcem nieznanej substancji. Choć wyglądała jak smoła, lała się jak woda. Nie była jednak mokra, a jedynie zimna. Ściekając z mojego palca mieniła się srebrzyście. Nigdy nie widziałam czegoś podobnego i nie miałam pojęcia, co to może być.

- Wejdź do środka, a powrócisz do świata żywych silniejsza niż kiedykolwiek, lub zostań tu, a twoja dusza odejdzie do świata umarłych.

Był to cichy, kobiecy głos, który wywołał we mnie nieuzasadniony lęk. Rozejrzałam się, ale nikogo prócz mnie tu nie było. A może to mój wzrok nie był w stanie przedrzeć się przez tę czerń? Zmrużyłam oczy, ale i to niewiele mi pomogło.

– Decyzja należy do ciebie. Twój los, jest w twoich rękach.

Nie słyszałam swojego oddechu, ale przyspieszył on nieznacznie. Spojrzałam znów na obraz przed sobą. Miałam wybór. Zginąć w tej chwili, lub wrócić i żyć dalej. Ale gdzie jest haczyk? Gdzieś musiał być. Nie rozumiałam nadal, co właściwie się stało. Zachorowałam? Jeśli tak, to dlaczego miałam wybór? Dlaczego mogłam powrócić do życia? Chciałam odezwać się i być może dowiedzieć czegoś od tajemniczego głosu, ale choć poruszałam ustami, żadne słowo się z nich nie wydostało. Wyglądało na to, że nie mogę w tym miejscu nic powiedzieć.

- Czas twojego wyboru niebawem się skończy.

Zadrżałam. A więc nie mogłam się zastanawiać w nieskończoność… Wybór był teoretycznie prosty, ale nie wiedziałam, co mnie czeka po powrocie. Czy moje ciało nadal będzie otoczone ogniem? Czy będę cierpiała? Czy coś się we mnie zmieni? Miałam tak wiele wątpliwości w sobie, że zwyczajnie nie wiedziałam, czy na pewno chcę wracać.

Zwierciadło jakby wyczuło moje zawahanie. Zobaczyłam Morty’ego siedzącego na skale, który tak niepodobnym do siebie pustym wzrokiem, wpatrywał się przed siebie. A później wujka, za którym zdążyłam się już stęsknić mimo tego, że jego autorytet został przez ten czas podważony i nie wiedziałam już jak wiele z tego, co zawsze mi mówił, jest prawdziwe. Na chwilę ukazał mi się również Yoh z lekkim uśmiechem przyczepionym do twarzy. Gdy na niego patrzyłam, kąciki moich ust również uniosły się lekko do góry.

Czy to miała być zachęta do powrotu? Nie miałam pojęcia, ale jeśli tak, to okazała się skuteczna. Może nie zniknęły wątpliwości, ale mimo tego wdrapałam się na biały kamień, w którym znajdowała się czarna substancja. Wsadziłam do niej nogi, siadając na brzegu. Była zimna – im głębiej sięgały moje stopy, tym wydawała się bardziej lodowata. Wzięłam kilka głębokich oddechów i wskoczyłam do środka. Nie wiedziałam, co się teraz stanie i czy głos nie kłamał. Ale nie było już odwrotu od mojej decyzji.